Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1916, Qupperneq 20

20
f’orv. Thoroddsen
gula og rauða háhælaða skó á fótum. Turkmenar eiga
ágæta hesta og fara vel með þá; þeir eiga og hjarðir af
sauðfje, úlföldum og ösnum, en nautgripi virðast þeir
hafa fáa eða enga; kaplamjólk drekka þeir og gera úr
henni áfengan drykk, eins og fleiri Asíuþjóðir; úlfalda-
klíningur er hafður til eldsneytis og sprek, þar sem þau
fást. Turkmenar hafa mjög mikið gaman af skáldskap,
og kvæði og sögur eru aðalskemtun þeirra á mannfund-
um; sum skáldin fara á milli og skemta mönnum, og
ljóð sumra eru á allra vörum. Mentun er þar annars
engin og að eins örfáir kunna að lesa og skrifa. Heldri
mönnum er að fornum sið orpnir haugar hingað og
þangað um sljetturnar og jarðsettir þar. Eins og fyr var
getið, hafa Turkmenar svo sem enga stjórn og engin lög
nema fornar venjur, sem þeir gaumgæfilega rækja. Pjóð-
in skiftist í ótal, smáa ættahópa eða samábyrgðarfjelög,
sem vernda einstaklinga sína gegn öðrum hópum og
hefna þeirra, ef þeir eru vegnir, því blóðhefnd er hin
eina sjálfsagða skylda til framkvæmda, er hvílir á allri
ættinni. Pessi smáfjelög liggja svo oft í illdeilum hvert
við annað, en sameina sig stundum í stærri heildir. Að
slík stjórnlaus fjelagsskipun getur átt sjer stað, án þess
að þjóðin líði undir lok, liggur í einangrun þeirri, er
skapast af eyðimörkunum og flakkaranáttúru Turkmena;
þeir eru alstaðar og hvergi, svo örðugt er að hafa hend-
ur í hári þeirra, enda lítið þangað að sækja eða upp úr
þeim að hafa. Turkmenar eru slæmir nábúar og gera
mikið ilt með sífeldum ránum og herhlaupum; verða
Persar helzt fyrir áhlaupum þeirra, enda hafa þeir vana-
lega engan viðbúnað og eru lingerðir og hugdeigir.
fegar minst varir eru stórir hópar af Turkmenum komn-
ir inn í þorp Persa, oftast á næturþeli, ræna öllu, sem
þeir geta flutt með sjer, hernema fólkið og binda það
á hestana eða aftan í tagl þeirra, og eru svo óðar þotnir