Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1991, Qupperneq 6

6
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
I þessu verki öllu hefur Grímur komizt í þá snertingu við
handritasafn Landsbókasafns, er miklu hefur ráðið um það, að
hann hneigðist að fullu til starfa í Landsbókasafni. Hann hafði
raunar þegar haustið 1958 tekið að vinna í hlutastarfi að svokall-
aðri kvæðaskrá, spjaldskrá um kvæði í handritum safnsins, „eftir
upphöfum og fyrirsögnum með nánari skilgreiningu“, eins og
segir í skýrslu landsbókavarðar um Landsbókasafnið í Arbók þess
1957—58. Grímur vann í ígripum að þessu verki, unz hann sem
fyrr segir réðst í fullt starfvið safnið haustið 1962.
Verkefni starfsmanna handritadeildar eru mörg, aðdrættir
nýrra handrita, er berast jafnt og þétt, öðrum þræði fyrir frum-
kvæði deildarstjórans. Síðan tekur við skráning efnisins. Grímur
vann ásamt fyrirrennara sínum, Lárusi H. Blöndal, meðan hans
naut við, að þriðja aukabindi skrár um handritasafn Landsbóka-
safns, er út kom 1970. En við fráfall sitt hafði hann að mestu
undirbúið 4. aukabindi um handritaauka 8. og 9. áratugarins.
Stendur til, að það verði gefið út innan tíðar.
Lfnnið hefur verið í deildinni að skipulegri könnun handritanna
með viðgerð þeirra, er einkum þurfa aðhlynningar við, fyrir
augum. Hefur viðgerðarstofa handrita, sem aðsetur hefur í Þjóð-
skjalasafni, unnið mikið og gott verk, síðan hún tók til starfa 1965.
Vegna þrengsla hefur starfsliði handritadeildar verið vandi á
höndum að koma safninu haganlega fyrir í hillum, og kom sér vel,
hvert snyrtimenni og hirðumaður Grímur reyndist í því efni. Það
eru mikil vonbrigði, að Grímur lifði það ekki að fylgja handrita-
safninu í Þjóðarbókhlöðu, svo vel sem hann haíði lagt á ráðin um
alla tilhögun í hinum nýju húsakynnum.
Eins og mönnum er kunnugt, flutti Grímur um árabil vinsæla
þætti í útvarp um ýmislegt efni handritasafnsins, og hétu þættirnir
Haldið til haga. Sumir þessara þátta hafa birzt á prenti í Arbók
Landsbókasafns, sá seinasti í Arbók 1986 um Jón Jónsson í
Simbakoti og handrit hans, bóka- og fróðleiksmann, er skrifaði og
lét skrifa fjölda handrita, er síðar gengu milli manna. Grímur lifir
sig inn í líf þessara manna og metur mikils merkilegt framlag
þeirra eða eins og hann segir í lok greinarinnar: „Það er að vísu
fávíslegt að mikla fyrir sér iðju Jóns í Simbakoti og reyna að draga
af henni mikla lærdóma um þann þátt, sem hann og starfsbræður
hans meðal íslenzkra skrifara síðari alda kunna að liafa átt í að
varðveita samhengið í íslenzkri menningu, en það er gott að vita af
þeim og eftirritunum þeirra, sem gengu ótrúlega hratt manna á