Réttur - 01.10.1934, Side 14

framt því, sem þeir Jömuðu vörn hans gegn árásum
þessum. Þess vegna komu þeir í byrjun kreppunnar
fram með þá kenningu, að verkalýðurinn yrði að láta
allar endurbætur bíða, meðan kreppan héldist, og reyndu
að hugga hann með því, að þegar kreppan væri um
garð gengin, mundi þeim verða haldið áfram með enn
meiri krafti!
Það gekk „sæmiiega" fyrst í stað, og auðvaldið notaði
þetta til þess að koma fram kreppuráðstöfunum sínum á
kostnað verkalýðsins, eins og til var ætlazt. En þegar
kreppan hélt áfram að magnast, einmitt vegna kreppu-
ráðstafanna þessara, jókst óánægja verkalýðsins svo, að
foringjar sósíaldemókrata urðu að neyta nýrra bragða
til þess að halda verkalýðnum í skefjum.
Þá kom Otto Bauer, þetta höfuð endurbótastefnunn-
ar, fram með „kenninguna" um, að þar sem sýnilegt
væri, að auðvaldinu tækist ekki af eigin rammleik að
vinna bug á kreppunni, þá yrði verkalýðurinn að hjálpa
því til þess, — að hið sögulega hlutverk verkalýðsins
væri nú að gerast læknar kapitalismans og fórna öllu
fyrir viðhald hans, því ekki væri hægt að byggja upp
sósíalismann á rústum kapitalismans!
Þannig opinberaði endurbótastefnan loksins sjálf
innihald sitt og tilgang. Þróun auðvaldsskipulagsins
hafði knúið hana til þess, því það þoldi ekki lengur nein-
ar endurbætur fyrir verkalýðinn. Það þoldi ekki leng-
ur þann kostnað, að kaupa stóran hluta verkalýðsins
til þess að kljúfa hann. Sérhver smáendurbót var nagli
í líkkistu auðvaldsskipulagsins, og þess vegna gat eng-
inn sá flokkur, sem ekki vildi vinna að því að kollvarpa
kapitalismanum, barizt lengur fyrir endurbótum. Það
gat nú aðeins einn flokkur, heimsflokkur kommúnista,
sem einmitt hefir þá stefnu að ala upp verkalýðinn
með baráttu fyrir endurbótum, stórum og smáum, þar
til hann verður nógu sterkur til að steypa auðvaldinu
af stóli og hefir af eigin reynslu skilið nauðsyn þess.
Sósíaldemokrataforingjarnir, aftur á móti, segja skil--
110