Andvari - 01.01.1980, Side 100

98
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
ANDVARI
drekkum veig sem viljum
vel glýjadra þýja,
vitum, hvé oss af eiri
öl, þats Bároðr signdi.
Hornið sprakk í sundr, segir sagan, en drykkrinn fór niðr í hálm.
Þarna talar sá, er valdið hefur, enda kemur hann að því miklu síðar í stór-
kostlegri vísu, hve háskalegt geti verið að rísta rúnir, kunni menn ekki að ráða þær.
Ég birti hér eftirfarandi frásögn 72. kap., þá er Egill hefur ryskt um Ármóð
skegg og er kominn til Þorfinns bónda, er bjó við Eiðaskóg:
„Ok er þeir Egill sátu ok mötuðusk, þá sá Egill, at kona sjúk lá í þverpall-
inum. Egill spurði Þorfinn, hver kona sú væri, er þar var svá þungliga haldin.
Þorfinnr segir, at hon hét Helga ok var dóttir hans, - „hefir hon haft langan van-
mátt,“ ok þat var krörn mikil; fekk hon enga nótt svefn ok var sem hamstoli væri.
„Hefir nökkurs í verit leitat,“ segir Egill, „um mein hennar?“ Þorfinnr segir:
„Ristnar hafa verit rúnar, ok er sá einn bóndason heðan skammt í brott, er þat
gerði, ok er síðan miklu verr en áðr, eða kanntu, Egill, nökkut gera at slíkum
meinum?“ Egill segir: „Vera kann, at ekki spillisk við, þó at ek koma til.“ Ok
er Egill var mettr, gekk hann þar til, er konan lá, ok ræddi við hana. Hann bað
þá hefja hana ór rúminu ok leggja undir hana hrein klæði, ok nú var svá gört.
Síðan rannsakaði hann rúmit, er hon hafði hvílt í, ok þar fann hann tálkn. ok
váru þar á rúnarnar. Egili las þær, ok síðan telgði hann af rúnarnar ok skóf þær
í eld niðr. Hann brenndi tálknit allt ok lét bera í vind klæði þau, er hon hafði
haft áðr. Þá kvað Egill:
Skalat maðr rúnar rísta,
nema ráða vel kunni,
þat verðr mörgum manni,
es of myrkvan staf villisk;
sák á telgðu talkni
tíu launstafi ristna,
þat hefr lauka lindi
langs ofrtrega fengit.
Egill reist rúnar ok lagði undir hægendit í hvíluna, þar er hon hvíldi. Henni þótti
sem hon vaknaði ór svefni ok sagði, at hon var þá heil, en þó var hon máttlítil,
en faðir hennar ok móðir urðu stórum fegin; bauð Þorfinnr, at Egill skyldi þar
hafa allan forbeina, þann er hann þóttisk þurfa.“
í vísu þessari mælir Egill sígild varnaðarorð, er vér getum t. a. m. snúið
upp á vísindi nútímans og þær villigötur, sem þau leiða oss á, ef þeir sem rúnirnar
rísta kunna ekki vel að ráða þær, sjá ekki fyrir afleiðingar gerða sinna. Verði