Andvari - 01.01.1980, Blaðsíða 128

126
ANDVARI
ÚR BRÉFUM SR. JÓNS ÞORSTEINSSONAR
krefur stóra umhyggju, við hvörja Sr.
Hallgr. hefur þess á millum orðið að slá
slöku sökum veikinda konu sinnar. Eg
nefni ekki, bili hann sjálfan heilsan,
sem guð virðist að frávenda eftir sínum
náðuga vilja!
Kristfjárkelling, sem hér hefur verið
um daga Sr. Hallgríms mjög bág í lund,
er nú lögzt í kör, og gamall kall, ættingi
Hemmerts, sem hér hefur lengi hreins-
að dúninn, er að mestu setztur hér að og
næstum kominn í rúmið. Er heimilið
bæði þungt og mannmargt, en gestnauð-
arköstin ógnarleg so nærri kaupstaðn-
um. í heimilinu eru 29 fastir, og til-
sagnarpiltur kemur í þessum dögum.
Góðum guði sé lof! að þér blessast
Gautlönd so vel, að þú hefur nú alla-
reiðu byggt 2 sæmilegar og viðunandi
jarðir í landi hennar, fjárhöldin so góð,
og afnotasæl sérílagi, síðan geldfé var
rekið austur. Allir láta ypparlega af
byggingu þinni og einnig Sr. Jón á
Skorrastað og þá Sr. Sigfús og Sr. Þor-
steinn synir okkar. Þú hálfvegis ásakar
þig að hafa innviklazt málavastri, en
so heyrist mér á herra sýslumanni
Schulesen, að málið muni ekki standa
hætt á þína síðu og muni útfallið ekki
fara fjærri uppástandi þínu eða tilætl-
un, eins og hann ber þér ágætasta orð
uppá gáfur og framsýni.
Af bréfi Solveigar okkar elskulegrar
til þeirra rnæðgna sé eg, að þér er af
sýslumanni falin til umönnunar Guð-
finna okkar, sem var á Geirastöðum, en
því var ekki bróðir hennar, Ingjaldi á
Mýri, að minnsta kosti falin sú umönn-
um ásamt þér? Hann er hennar fæddi
svaramaður, þó þú sért henni að vísu
skyldur. Enn þá mun Ingjaldur minn
vera við heilsu, og velmegun? Lengi hefi
eg með angri hugsað um lukkunnar
hverfulleika fyrir þeim góðu hjónum,
fyrrum á Geirastöðum, trúföst og góð
vóru þau mér. Alténd undraði mig,
hvaða óvenju þaug létu eftir Jóni
blinda, syni sínum. Mér fannst hann
vilja ráðast í meira en ósjáandi manni
væri tiltækilegt, en aldrei virtist mér
fjærri lagi, að hönum væri gefið nokkuð
rífara en hinum systkinunum, þar sem
hann var so ógnar fatlaður. Og hann Jón
á Einarsstöðum og Árni í Skörðum skuli
ei finna ánægju sína við að aðstoða móð-
ir sína sem bezt. Frá Auðnum mun ekki
stórrar aðstoðar von, þar er undra mann-
margt og ekki allt sem duglegast eða
gæfusamlegast. En einn guð ræður
mannanna lukkukjörum!!
Meðan við gömlu og gráhærðu hjón-
in lifum, lifir líka í hjarta okkar vak-
andi þanki um velferð barnaskepna
okkar. Og guð sé lof! Sú útsjón er okk-
ur ekki nú so ofursorgleg. Jakobína mín
stendur í nauðsynlegri og nytsamri stöðu
hér á heimili, og sýnist það guðs ráð, að
hún stefndist hingað, úr því Kristrún
mín slóst niður í rúmið. Það angrar
okkur því ekkert, þó hún sé enn nú
óráðstöfuð, sem menn kalla. Benedikt
fer fallega að ráði sínu og innvinnur
sér heppilega sem okkur finnst bezt geta
orðið. En hússmennskustaða hans er
þröng og nokkuð bág. Við höfum reynt
að tína að honum, allt hvað okkur hefur
verið frekast mögulegt, enda sýnist hann
hagnýta sér það, og að konu hans get-
um við ekkert fundið, þó hún væri fá-
tæk. Factor Svendsen hér á Bskifirði á
eina systir hennar, og er henni það eng-
inn óhagur.
Fyrir högum Sigurgeirs ber eg mestan
kvíðboga, og eru þeir mér þó ekki full-
kunnugir. Hann á æðimikið fé og held-
ur menn og skepnur allar mikið vel, en
er víst í skuldum, hvað miklum veit eg
ekki, er orðinn lúinn, tók sig aldrei aft-
ur eftir sína stóru legu, þjónaði fjarska-
lega, þegar hann fór að sjá um sjálfan