Andvari - 01.01.1980, Síða 133

andvaki
TIL JÓNS SIGURÐSSONAR Á GAUTLÖNDUM
131
vekja þankana eða fullnægja mínum
þönkum.
Annað gott og gagn kanntú að gjöra
á Alþingi kallinu eða brauðinu við Mý-
vatn, nl. með að tala við yfirvald, að
Skútustaðir yrðu innleystir fyrir eitt-
hvað af staðagótsinu, sem nú sýnist fara
að falla dag frá degi, og mætti þá ei
minna vera en Vindbelgur legðist til Mý-
vatnsprestakalls, og kynni þá brauðið
að mega heita viðverandi uppá inntekt-
ir. Til þessa álít eg lánsæld þinni helzt
treystandi, og væri það mikið gott og
nytsamt verk.
Sr. Hinrik á Skorrastað: Henrik Henriksson
(sr. Jón skrifar Hinrik), seinast prestur á
Skorrastað 1858-67.
Aðallinn dró Sr. Þorstein skammt á götu og
ekki vel: Þorsteinn, elzti sonur sr. Jóns,
hafði 1843 gengið að eiga Sigríði eldri Ól-
afsdóttur dómsmálaritara Stephensens í Við-
ey og sama ár vígzt til Selvogsþinga. Þau
skildu síðar barnlaus, og fór Þorsteinn þá
norður aftur, var seinustu árin prestur á
Stað í Kinn, 1862-65.
Hólmum, 14. Júlí 1859.
Jeg heyri Jón minn frá Grænavatni sé
kominn í Lundarbrekku, en Sr. Þor-
steinn aftur að Grænavatni. Góður guð
blessi þeim það báðum. Við getum rétt
grátið yfir þér, hvað nauðugur þú kvaðst
fara að heiman í Alþingisförina, en von-
um og biðjum, að guð láti það falla
ánægjulegar út fyrir þér. Ber það oft
við, að það sem menn kvíða fyrir afleið-
ist allfarsællega, og so vonum við verði
í þessu tilfelli, því eg hefi þá trú, að það
verði þín köllun að hljóta að hafa stóra
afskiptasemi í heiminum, og vísast til
heilla einna, og fer þá vel.
Mikið gengur það yfir mig, að Sr.
Þorsteinn minn skyldi ei biðja þig að
reka sitt eyrindi í skuldainnköllun eitt-
hvað dálítið þar fyrir sunnan, sosem eg
örvaði hann til þess í bréfi í vetur, og
hann sagði mér sjálfur í bréfi, þegar
póstur gekk austur í Janúar, að þá væri
hann að skrifa kunningjunum syðra um
það, sem hann ætti innistandandi þar
um pláts.
Mikið óvenjulega hefur barnamissir-
inn lagzt þungt á ykkar elskuhjón, en
þeim harmi, þó viðkvæmur sé, verður
að reyna að setja skorður. Margir vorir
bræður í heiminum hafa mátt líða það
sama, og Benedikt minn missti drenginn
sinn á 5ta ári í vor vel efnilegan af háls-
eða kverkabólgu rétt hastarlegri og var
sjálfur rétt dauður af því sama, hefði
ei komið fljót hjálp af meðölum frá
August homopatha, en litla Þuríður dótt-
ir hans hefur allt undir þettað borið
menjar af þeirri veiki. í þessum kring-
umstæðum var sögð fjölgunarvon hjá
Benedikt.
Við biðjum guð og bíðum hans hvíld-
ar róleg í anda, en ekki get eg skilið
mig frá að þenkja um hagi barnaskepna
minna, hvað eg álít mér líka sæmandi
og rétt eðlilegt, og slítur ekkert það frá
mér nema dauðinn.
Mikið óvenjulega hefur barnamissirinn lagzt
þungt á ykkur: Þau Gautlandahjón misstu
nær samtímis tvö börn úr barnaveiki,
Kristjönu tveggja ára, er dó 10. febrúar
1859, og Jón fjögurra ára, er dó daginn
eftir.
Hólmum, 18. nóvember 1859.
Elskulegi tengdasonur!
Jeg þakka þér allrakærlegast þín 2
elskulegu tilskrif, það fyrra frá Rvík
daterað 30ta Júlí, það síðara heima á
Gautlöndum 4. Sept., bæði flutt með
Sr. Halldóri á Hofi austur, en sem síðan