Skírnir - 01.01.1930, Blaðsíða 168
162
Alþingi árið 1481.
[Skirnir
að skuldir og máli skyldi ljúkast fyrst úr búi Bjarna, og
var það seint í maí, sem þetta gerðist.
Meðan á þessu stóð fyrir Bjarna Ólasyni, sýnist Rand-
íður dóttir hans, sú er hann féll með og samkvæmt kristin-
rétti var honum samsek, hafa flúið á náðir Hrafns lögmanns
Brandssonar. Enda þótt Hrafn og Randíður væri að þriðja
og fjórða bar honum engin skylda, siðferðileg eða önnur, til
þess að taka við henni, en þó gerði hann það, þrátt fyrir
það, að biskup leitaðist eftir að ná stúlkunni. Fóru svo
leikar, að biskup bannsetti lögmann af þessu tilefni, senni-
lega seint á árinu 1480 eða í janúar 1481. Það verður ekki
séð, að þessi ráðstöfun biskups hafi borið tilætlaðan ár-
angur, því að lögmaður var hinn djarfasti i viðureign sinni
við hann, jafnt fyrir sem eftir. Hvað sem allri djarfmennsku
leið, var kirkjuforboð í þá daga allagalegt, og hefir lög-
manni þótt miður að verða fyrir þvi. Er þeir biskup og
hann hittust á Miklabæ i Blönduhlíð 29. janúar 1481, bað
hann biskup því lausnar. Lofaði biskup henni, ef lögmað-
ur framseldi Randíði fyrir 18. febrúar, er næstur kæmi, en
það gerði lögmaður ekki, og var því í forboði sem fyrr.
Biskup Ólafur hélt eftir þetta áfram rekstri málsins
fram á sumarið 1481. Þá sýnist hafa gosið upp kvittur ura
það, að biskup hefði misþyrmt Bjarna í varðhaldinu, og
tók hann því það ráð að láta 6 presta taka vitnisburð af
Bjarna uin þetta efni. Kvaðst hann hafa haft nógan mat,
klæði og þjónustu i varðhaldinu, nema hvað hann hefði
fastað um jólaföstu, enda vottuðu prestarnir, að hann væri
feitur og vel haldinn. Aldrei sagðist hann hafa haft harð-
ara fangelsi en fjöturlás rúman til skifta á sínum fótum,
en oft þess í milli laus gengið. Fljótt á litið virðist mjög
mikið vorra daga bragð að þessari umhyggju fyrir, að far-
ið sé vel með fanga, sem stingur mjög í stúf við þá með-
ferð, sem kunnugt er, að fangar hlutu óátalið i þá daga,.
enda er engin mannúðarhugsun á bak við. Hitt er sanni
nær, að biskup muni hafa orðið var við einhverja tilburði
lögmanns til þess að gera hvell úr málinu, og mun hanrr
hafa komizt að þvi, að það væri látið í veðri vaka, að-