Skírnir - 01.01.1930, Blaðsíða 217
Skirnir] Kópavogsþing árið 1662. 211
daginn og hann kom á Iand, þeim eiðamönnum, er til Öx-
arárþings höfðu komið, að koma á Bessastaði 26. júlí, svo
að eiðarnir yrðu unnir daginn eftir. Brugðu menn við og
komu á Bessastaði á tilsettum tíma. En þar eð höfuðs-
maður hafði ekki gáð þess, að 27. bar upp á sunnudag,
var eiðatökunni frestað til 28. Þann dag helgaði Árni lög-
maður Oddsson þing í Kópavogi, og voru arfhyllingareið-
'arnir unnir nokkuð tregðulaust, sem óhætt var, en þó mun
hafa verið bent á, að þeir væru óþarfir að íslenzkum lög-
um. Nú var lögð fram einvaldsskuldbindingin, og var það
orðrétt sú hin sama, er send hafði verið um Danmörku
10. jan. 1661, þó svo, að íslendingar seldu konungi einveldi
»íslands og undirliggjandi hólma og eyja«, en ekki Dan-
merkur, og bendir það ótvírætt til þess, að konungi hafi
verið Ijóst, að ísland var sérstakt ríki. Var þá hreyft nokkr-
um mótmælum, og vafalaust hefir verið á það bent, að
hér stæði öðruvísi á en í Danmörku, þar sem erfðahyllingin
hafði kippt fótum undan stjórnarfari landsins, því að stjórnar-
far íslands væri einmitt miðað við erfðakonungdóm, svo að
hér félli allt vel saman, án þess að nokkru þyrfti við að
bæta. Sagan segir, að Brynjólfur biskup Sveinsson hafi á
þinginu talað nokkuð við Bjelke um, að íslendingar vildu
ekki gjarna sleppa frá sér öllum réttindum í hendur annarra.
Svo sem getið er, hafði Bjelke með sér herlið hingað og
lét hann það slá hring um þingið, og svaraði hann Bryn-
jólfi með því að benda á hermennina. Segir þá, að biskup
og aðrir hafi gengið »Iiðugir til þess, sem verða átti«. Eftir
þvi hefir verið lítið gagn í mótspyrnu Brynjólfs, enda hefði
síra Torfi í Gaulverjabæ, í ærið vilhallri æfisögu hans,
óefað getað komið orðum að því, þótt gætilega þyrfti að
fara, ef hér hefði verið um nokkra merkisframmistöðu að
ræða. Árni lögmaður Oddsson var því og í öndverðu frá-
hverfur, að eiðarnir væru unnir, og þurfti að liggja yfir
honum dagtíma eða svo með hótunum, væntanlega daginn
lyrir þingið, áður en hann gengist undir að sverja, og er
sagt, að hann hafi gert það grátandi. Þykir oss nú mikið
til um það, en er í sjálfu sér lítt í frásögur færandi, því
14*