Jörð - 17.06.1941, Blaðsíða 47
hnigin að æfi kalda kveldi,
karlæg nær og holdlaus er.
Grípi hver sitt gjald í eldi,
sem gengur frá að bjarga þér.
Legg við, faðir, líknareyra,
leið oss einhvern hjálparstig;
en viljirðu ekki orð mín heyra,
eilif náðin guðdómlig,
skal mitt hróp af heitum dreyra
himininn rjúfa kringum þig.
Vér, börn 20. aldarinnar, höfum notið annarra kosta og
betri en þessir menn. Vér liöfum fengið að njóta ávaxta
frelsisins, uppskorið það, sem aðrir sáðu til. Tilveran hef-
ir leikið við oss umfram flestar kynslóðir aðrar, ef ekki
allar, sem hér hafa lifað i landi. Mætti það ekki sann-
ast á oss, að illa launi kálfur ofeldið. Fóstra vor hefir
verið oss góð. Guð vors lands lætur ásjónu sína lýsa yfir
oss og er oss náðugur, — það er ekki sagt út í bláinn
á þessu einstæða vori. En er ekki alll þetta, sem talið
var, hin mesta skuldbinding fyrir oss? Mér koma í hug
ummæli merks íslendings, sem alinn var upp í hugsun-
arhætti síðustu aldar og sjálfur mundi Jón Sigurðsson.
Það er síra Magnús Helgason. Hann segir: .... „Eg spyr
sjálfan mig: livenær ber oss þá gæfu að höndum, að sam-
eiginleg ógn og voði geri oss alla að samhuga hræðrum,
kenni oss öllum að krjúpa saman í hæn, eins og hörn
sama föður og sömu móður? Ilvenær lærir íslenzka þjóíS-
in að treysta Guði og sjálfri sér? Hvorttveggja þarf að
fylgjast að. Að trúa á Guð, en leggja sjálfur árar i hát
°S láta reiða fyrir, það er dauð trú dáðleysingja og ör-
kvisa og oftast ekki annað en hræsnistrú. Með henni sigr-
ar enginn i baráttu lífsins. Að trúa á sjálfan sig, en gleyma
Guði, er óvit sjálfbyrgingsins, sem einatt verður að fóta-
kefli fyrr en varir. Sannast þar löngum það, sem Ingólf-
ur sagði forðum yfir líki fóstbróður síns, að þar leggst
lítið fjTÍr góðan dreng. En þar sem hvorttveggja fer sam-
an, trúin á Guð, að liann veiti góðu málefni, réttum mál-
JÖBÐ 189