Jörð - 17.06.1941, Page 71

æ því meiri minn harmr“. Það er sennilegt, að þessi orð
hafa verið fyrirmynd Jónasar.*)
fama angurværa ást endurminninganna ómar í kvæð-
inu „Ég bið að lieilsa“ og í vísuhelmingnum:
„man ég þig, er máni
að mararskauti
sígur silfurblár“,
þar sem síðasta ljóðlínan minnir mig á kvæði eftir Yictor
Hugo, „La captive“ (í „Les Orientales"):
„L’oeil sur la mer profonde
tandis que, pále et hlonde,
la lune ouvre dans l’onde
son éventail d’argent“.
Þó að Jónas sé ekki eins dapur og þunglyndur i kveð-
skap og Kristján Jónsson, eða ítalska skáldið Giacomo
Leopardi, sem var nefndur skáld hölsýnisins, er það samt
angurhlíða og vonleysi, sem mótar flestöll kvæði lians.
Oft kemur sorgin á sjónarsviðið, þegar minnst varir,
L1 dæmis í kvæðunum „Óhræsið“ og „Heiðlóar-kvæði“,
þar sem ólánið breiðir dapran hlæ yfir atburði beggja
kvæðanna. Þessi undirhljómur sorgarinnar lieyrist oft i
niörgum fallegustu kvæðum lians og sárast i þeim sein-
Ustu, meðal annars í „Stökunum“, á sóllivarfadaginn, 21.
Hecember 1844, fáum mánuðum áður en liann dó:
„ó að ég væri orðinn nýr
og ynni þér að nýju“.
Þessa stöku liefir hann ort eins og eins konar graflet-
llr yfir sjálfan sig, yfir ólán sitt í lífinu, og hún lýsir
Þessi staðhæfing mín styrkist, þegar tvennt er athugað, fyrst
hóðlínurnar
Sólbjartar meyjar,
er ég siðan leit,
allar á þig minna,
oru ekki til í frumriti Jónasar frá vetrinum 1829—30, en þeim er
Lett við í útgáfunni í Fjölni, VI. árg., 1843, bls. 18—19, því næst að
Vars þáttur Ingimundarsonar var gefinn út i fyrsta skipti 1832 í
pornmannasögum, bd. VII.
JÖRÐ
213