Jörð - 17.06.1941, Qupperneq 97

um að fá þau í okkur utanað frá og lialda áfram aS fá
þau, því þau geymast ekki. Og það breytir engu, livað
mikið sem við borðum af góðum mat: vanti þó ekki sé
nema eitt fjörefni, þá missum við heilsuna og deyjum
fyrr en varir.
Arið sem leið liafði Hillman’s-spítali 1729 liorsjúklinga
lil meðferðar. Enginn þeirra dó. Takið eftir því. Það eru
el^ki uema fá ár liðin, síðan helmingur fjörefnasjúklinga
(ió, þeirra er voru nógu langt leiddir til þess, að mönn-
um hugkvæmdist að láta þá á sjúkraliús.
Yfirlæknir sjúkrahússins, Tom Spies, er aðeins 38 ára
uð aldri, en þegar heimskunnur. Atliygli lians á mismun-
audi gildi næringarefna vaknaði áður en hann komst af
barnsaldri, er móðir eins félaga hans dó úr pellagra. Á
fyrri læknisárum hans hafði mönnum enn ekki tekizt að
framleiða einangruð fjörefni. Þá náði hann góðum ár-
angri við pellagrasjúklinga, eftir því sem þá gerðist, með
lJví að troða í þá kynstrum af náttúrlegum mat ög af
hveitihýði, ölgeri, lifrarseyði — og honum tókst að lækka
hánartöluna úr fimmtíu af hundraði niður í sex. En að-
f^rð hans var ógurlega kostnaðarsöm — ekki aðeins vegna
algangs, lieldur yfirleitt, því sjúklingarnir urðu að vera
V]kum saman á spítalanum. Spies var á stöðugum hnot-
skóg eftir einangruðum fjörefnum.
Fyrsta árangri þeirrar eftirgrennslunar náði hann, er
Llvehjem prófessor í Wisconsin-ríki uppgötvaði, að hunda-
pellagra læknast af nikótínsýru. Tveimur mánuðum seinna
hlkynnti Spies bráðalækning á sex langt leiddum pellagra-
s.lúklingum af sama efni.
bó að Tom Spies liafi barizt við fjörefnahor nú í full-
an áralug, er hann jafnaltekinn enn af áhuga fj'rir hverj-
einstökum sjúkling, og hann var í upphafi vega. Hann
bJustar þolinmóðlega á raunasögu hvers fyrir sig og hef-
lr gott lag á að láta hana hæta upp eða staðfesta það,
cv hann athugar sjálfur á líkama sjúldingsins. Þegar
bessir vitnisburðir sveigja grun hans að skorti þessa fjör-
efnis eða liins, þá hikar hann ekki við að gefa þeim stór-
Jörð 239