Jörð - 17.06.1941, Side 115

þeir lengi við og kom þar að, að drengurinn játaði, að
eiginlega félli sér þetta ástand illa.
„Hversu illa fellur þér það? Veiztu hvað það er, sem
rnenn nefna samvizkubit?“
„Já, það veit ég. Það er að þykja það leitt að syndga
og fara svo og gera það aftur.“
„Hvers heldur þú, að maður þarfnist þá?“
„Iðrunar.“
„Nú, hvað er nú það?“
„Jú, —- það er að vera svo leiður yfir þvi, að maður
úætti alveg “
Skýringar drengsins féllu Frank svo vel i geð, að hann
hefir notað þæ: síðar. að staðaldri. Hanu fór nú að tala
við drenginn um félaga, er kostur væri á og allt af skihli
inann, hvernig sem á stæði; þar væri vinur, sem menn
hefðu enga löngun til að hlaupast i hurtu frá.
„Ég veit vel, hver það er,“ sagði drengurinn. „Það er
Jesús. Ég vildi gjarnan verða kristinn, en ég veit ekki,
hvernig ég á að fara að því.“
Frank sagðist skyldi reyna að greiða fyrir honum.
Uann skýrði honum því næst frá því, að mesti erviðleiki
sinn hefði verið fólginn í orðinu „Ég“, sem allt af drottn-
aði yfir sjónarsviðinu og væri upptök syndarinnar. „Synd-
lr> blindar, hindur, myrkvar, deyfir, deyðir. Það, sem við
þurfum með, er trú. Þegar við erum reiðuhúnir til að
sieppa syndinni, en fylgja Jesú, kemur gleði og lausnar-
hlfinning. Það, sem við þurfum með, er að kynnast hon-
Um og gefast honum á vald. Hvert eigum við að fara, til
gera það?“
Það stóð ekki á svarinu hjá drengnum:
„Það er ekki nema um einn stað að ræða: Á hnján-
Um.“
Og drengurinn baðst fyrir — og þess háttar einfald-
ai'> ákveðnar bænir eru nú vanar að njóta skjótrar og
góðrar úrlausnar: „Drottinn! Komdu mér í lag, — ég
get það ekki sjálfur.“
Þeir stóðu upp og töluðu um þroskun i kristnilífi, og
Jörð 257