Jörð - 17.06.1941, Side 131

Klukkan er að verða tólf. Allan liðlangan daginn liefir
sólin stafað skini sínu yfir bæinn og umhverfis hann.
Stafalogn og' loftið mettað af hlýju. Eftir sólsetur tekur
undur-fíngerð, mjallhvít gufa að stíga upp af Tjörninni
og völlunum í skemmtigarðinum. Hún þéttist, leggst i lög
og breiðist að lokum, eins og örþunn, mjólkurhvít slæða
yfir alla Tjörnina niður að Vonarstræti, yfir alla vellina,
suður með Öskjuhlíðinni, alla leið suður að sjó. Fyrir
ofan þessa tindrandi björtu slæðu er loftið tært og kyrrt;
skyggnið eins og í gegnum fægt gler. Við mér blasir Há-
skólinn í öllum sínum stílhreinleik handan við þetta hvíta,
dularfulla haf. Skeifulagaða dældin fyrir framan hann
er nákvæmlega barmafull af hinni mjallhvítu dalalæðu,
en hvergi skyggir á búsin.
Allt í einu sé ég, að Reykjavík er orðin ný borg. Hún
er ekki lengur þessi gelgjulega, ósamstæða töturhypja
gamals og' nýs, stíls og stílleysis, sem vér sjáum daglega.
Loftlina hennar yfir vesturhæðunum og miðbæjarkvosinni
kefir fengið ró og reisn við hinn skyggjandi kvöldhim-
ln, einmitt þetta, sem borgina vantar svo átakanlega
Vjð iiina miskunnarlausu birtu vordagsins. Hin sundur-
taetti dagssvipur gatnanna er liorfinn. Hann verður ekki
skynjaður lengur. Þetta er þögul æfintýraborg, þar sem
Þennan mjólkurlivíta álfasjó brýtur upp að stéttunum
1 hljóðri kviku, sem er full af dul. ÞaÖ er eittlivað mátt-
ugt og heillandi í svip og litum þessarar myndar, sem ég
get ekki að fullu gert mér grein fyrir. En einhvern veg-
lrin finnst mér, að ég hafi séð blikur af því, hvernig
Keykjavík á að vera einliverntíma langt inni í framtið-
luni, þegar liún er orðin togin og voldug borg.
Loftið er svo óendanlega hlýtt. Mér til mikillar furðu
tek ég eftir því, að aklrei þessu vant er fullkomin kyrrð
°g þögn í kringum mig. Ilvergi arg í bifreið, hvergi fóta-
Llk eða ómur af mannsrödd. Húsin vestur á hæðunum,
lneð Kristskirkju í Landakoti eins og tigna drottningu
1 miðið, varpa öll mjúkum skuggum til austurs. Og fyr-
lr fótum mér bærist þetta mjallhvíta flæði.
Jörd
273