Eimreiðin - 01.01.1942, Síða 40

20
FORNGRIPUR
eimheiði*
málaðar og múnderaðar eins og nýkalfatteraðar freigátur.
En sleppum því, drengur! Tímarnir breytast og maðurinn
með. En gaman hefði nú verið að vera ungur aftur og ge^a
sagt þeim til syndanna, þessum skartmennum og Isekka 1
þeim hofmóðinn.
— Bara að þú hefðir ekki orðið líkur þeim sjálfur, sagði eg'
-—• Líkur þeim! Nei, andskotinn eigi það, sagði karl-
Ég skal segja þér, ungi maður, það mun hafa verið árið senl
ég var kristnaður, — nei, það var árið eftir, ég mun hafa vei
sextán ára, — því á þeim árum var fermingu, eða konfu'111
ation, ekki troðið upp á börnin tóif eða þrettán ára glópa, elllS
og þessir nýmóðins sálusorgarar gera — já, þá réri ég 111111:1
fyrstu vetrarvertíð sem fullgildur háseti. Við rérum frá Bráð
ræði, formaðurinn hét Einar og var kallaður Einar svaitu
hörkutól, en afbragðs sjómaður og aflamaður i bezta lagi> eI1
Sigurður átti skipið, Sigurður, sjáðu, í Bráðræði, stórt seX
mannafar. Þá var nú sóttur sjórinn, lasm, og ekki slegið slök11
við. En um páskana, sem voru Góupáskar, gerði hörku notð
an-rumbu, það var á sjálfan páskadaginn, að hann gekk 11 Pl1’
úr hægri útsunnan þoku-mollu. Hljóp í gadd með hörkuveði1-
Okkur var kalt í sjóbúðinni á aðfaranótt annars í pásku111’
og þegar sama veðrið hélzt allan daginn og alla nóttina Þal
á eftir, fóru menn niður í búð á þriðjudaginn. — Við heUr>
um mestallan daginn i búðinni og urðum allir blindfullir- 11
var skemmtilegur dagur, karl minn! Þeir Einar svarti og e11111
hásetinn, Norðlendingur, ég ætla að hann héti Jónas, lent11
illdeilum og fóru saman, þar voru nú tilþrif, því báðir volU
heljarmenni að kröftum og óhlífnir. Þá mátti sjá mörg
högg og heyra mörg kröftug blótsyrði! Þar var ekki verið
hefla utan af því! Þeim var auðvitað kastað út á götu, og Þar
héldu þeir áfram, en loks gátum við komið þeim vestur eftn-
Ég' man, þegar við torum fram hjá Hlíðarhúsum, þar
var
ung stúlka, á mínum aldri, fermingarsystir mín, hún k°lir
út, þegar við fórum fram hjá og segir si-svona við nng: ^
Ósköp er að sjá þig, Siggi, blindfullan og blóðugan, ' _
hafði víst fengið einhverja skrámu á kinnina. — Skiftu Þel
ekki af því, Gunna, sagði ég', — hvern fjandann varðar Þ*8
um það? sagði ég og spýtti út úr mér tóbakinu. Þá korn hul1