Eimreiðin - 01.01.1942, Blaðsíða 103

E,MnElÐIx
ÓSÝNILEG ÁHRIFAÖFL
83
'oniumst að raun um, að það
Parf stöðuga árvekni og ná-
'æmni við það starf, að það
ei 8eysilegur munur á árangri
því, hvort hugur sjúkl-
jngsins er opinn og móttæki-
egur eða sljór og tómlátur.
/'tum oss því ekki villast á
CUlu ne öðru, hvorki í oss
sJnlfum né þeim, sem vér um-
Söngumst.
' Mín skoðun er sú, greip
Uu vinur minn fram í, — að
)0gar vér erum að fást við
)essi efni, megUm yér a]_
1 Iei gleyma því, að venjuleg
Ueðvitund manna er ekki
le>na lítig brot af persónuleika
e*rra- Undir þrepskildi dag-
"tundar vorrar er ekki ein-
'ngis að finna margþætt fjar-
^úundarstarf lífrænna athafna,
^ Ur einnig vitsmunalega
11 uinsjón allra eiginda sjálfs
Perfónuleikans. Riddarafor-
^uginn var þessari athugasemd
lllar míns fullkomlega sam-
kykkur 0g hætti við, að vér
^ tuni eftir að læra margt um
stlatt dólmðslunnar t.il að vekja
arfsþrek og efla vilja manna.
un Vai ^01111®’ ur®"
lUi 'll5 varrr einhvers uppþots
1 1 gurðinum, og var okkur
j framinn hefði verið
^ Jofnaður á bænum, en enginn
ssi hver þjófurinn væri. En
Þess að hafa upp á honum
var notuð alleinkennileg að-
ferð. Hverjum manni á bæn-
um var fenginn hrísteinungur
að tyggja, síðan skyldi spýta
tuggunni út úr sér, og hún
tekin til rannsóknar. Sá seki
var svo skelkaður um, að upp
kæmist um sig, að tuggan úr
munni hans var ekkert annað
en fínt, hálfþurrt duft. Vegna
skelksins hættu munnvatns-
kirtlarnir að starfa, og afleið-
ingin varð þessi. Tugga allra
hinna, sem voru saklausir af
þjófnaðinum, leit út eins og
deig eða mauk. Út af þessum
atburði benti ég vinum mínum
á, að engin líffæri væru eins
næm fyrir hugarástandi manns
eins og meltingarkirtlarnir. —
Þegar maður er svangur, er
hugsunin ein um Ijúffenga
fæðu nægileg til þess, að vatn-
ið komi fram í munninn, en
aftur á móti hefur kviði og
hræðsla gagnstæðar verkanir á
munnvatnskirtlana, þannig að
munnurinn verður þurr og
skorpinn að innan.
Bóndinn skýrði okkur nú
frá því, að vinnumaður hans,
sem lá í hashish-vimunni, lægi
þannig stundum tímunum
saman í draummóki, og mælti
þá vinur minn eitthvað á þessa
leið: Heilnæmur, draumlaus
svefn er undir því kominn, að
starfsemi hærri heilastöðv-