Eimreiðin - 01.01.1942, Qupperneq 41

SlMREIÐm
FORNGRIPUR
21
a 'eg til mín, en hópurinn hélt áfram vestur stiginn. — Jú,
'*ft varðar mig um það, sagði hún og tólc í hendina á mér.
L In ^önd var rauð og þrútin og' stór — en sterk — en höndin
hennar
var löng og mjó, hvít og fin.
^ér þagnaði karlinn, og það varð löng þögn. Hann horfði
iöðugt út yfir sundin, en ég sá, að hann horfði lengra —
eÚthvað langt, langt — aftur i minningarnar.
Og hvernig fór svo? sagði ég loksins, þegar ég hélt að
öamU Maðurinn ætlaði aldrei að hefja sögu sína aftur.
Ha? sagði hann, eins og hann vaknaði af draumi.
hvernig fór svo? Það fór nú sona, eins og gerist og geng-
Sl' hönd var of hvít og fín fyrir mig, drengur minn. Ung-
Un’inn á jþeim árum varð að lilýða þeim, sem eldri voru,
^ Ulln var öðrum ætluð, þá. — Móðir hennar kom út í dyrn-
°g kallaði á hana. -— Vertu ekki að skifta þér af þessum
fi^ iUJllræfhiin, Gunna mín, sagði gamla konan. — Láttu þá
hö 3 Sma °X mnr hjarkur, ég tók með báðum
v.nn^Unuin utan um aðra hönd stúlkunnar, þótt mínar hendur
hað^ rauiðar og þrútnar af sjóvolkinu — eins og gerist.
, er ekkert óheiðarlegt við slikar hendur, drengur minn.
. , fer heim og Iegg mig, sagði ég — ég drekk ekki meira
1Sagði ég bara, og svo leit hún upp á mig, því hún var
mUle^a mihið minni en ég, sérðu, og — og — hún sagði
svo ótrúlega mikið á einu augnahliki með þessum skæru
^nuauBun,
Harlinn fór nú niður af þóftunni, tólí hamp-visk upp úr
. >Sa siuum og fór að troða í dálitla rifu, sem komið hafði
eitt borðið á bátnum.
t3etta var falleg saga, sagði ég loks.
aun leit upp, það var eins og hann hefði gleymt mér.
Iá ^U' llU’ ^311 er^ Þarna enn’ góðurinn minn, sagði hann.
f’ Uað gaf á sjó um nóttina, og Einar svarti réri. En þeir
a,?mUu blöndukútnum í landi, og þeim þorsta gleymi ég
af i^1 Aldrei! ^n h'inar svarti gaf það ekki eftir. Mállaus
sj.. Poista kom hann að með hlaðið skip og hálfskrælnaða
tn 1 lotn- — En heyrðu, drengur minn, gefðu mér nú aðra
Sgu, áður en þú ferð. . , .
Þorir Bergsson.