Búnaðarrit - 01.01.1913, Page 96
92
BÚNAÐARRIT
Þó að þetta dæmi, sem hér er sett, sé tilbúið, þa
hefi eg fyrir augum svipað dæmi af bændum, sem eg
hefi þekt á umliðnum árum. Eg hefi þekt bændur, sem
alt af hafa átt í basli, þó þeir væru dugnaðarmenn og
hefðu fáa ómaga, af því þeir höfðu þann sið, að setja
illa á, og gerðu skepnur sínar magrar á hverju vori
og mistu stundum talsvert. Líka hefi eg þekt bændur,
sem ekki sýndust neinir sérlegir dugnaðarmenn, en komu
þó upp mörgum börnum og efnuðust vel. En þeir hafa
ávalt sett vel á og farið vel með allar skepnur. Eg
hugsa að margir þekki dæmi upp á þetta hvorttveggja,
því þau mun mega finna í flestum sveitum, ef að er gáð.
Eg hefi heyrt því haldið fram til stuðnings ógæti-
legum ásetningi, að ekki séu tiltök að eiga ávalt nóg
hey, hvað sem upp á kemur, þar sem útigangur sé mikill.
Þar verði menn að treysta upp á beitina, ef menn eigi
að hafa hennar full not, og verði þá ekki komist hjá
því, að féð verði stundum magurt, og jafnvel að eitt-
hvað kunni að „hrofna af“ i vondum árum.
Eg á bágt með að skilja, að þetta geti átt nokkurs-
staðar við. Víðast hvar þar sem menn nota mikib úti-
gang, stendur svo á, að aflað er nokkurra heyja árlega,
en það þarf sumstaðar lítið eða ekkert að halda á þeim
hvern veturinn eftir annan. Og þó að óvanaiega harður
vetur komi, þarf þar ekki að gefa nema tiltölulega stutt-
an tíma. A þessum jörðum er það vanalega svo sem
eins eða tveggja mánaða skorpa, sem gerir féð horað
eða fellir það.
Eg get ekki betur séð en að bændur á þessum
jörðum standi miklu betur að vigi,- til að standa af sér
harðindin, en þeir sem búa á jörðum með miklu vetrar-
ríki. Á þessum góðu útigangsjörðum ætti að vera hæg-
ast að safna heyfyrningum, til þess að vera aldrei var-
búinn, hvað sem fyrir kemur.
Auk þessa er aðgætandi, að hver heyhestur er tvö-