Búnaðarrit - 01.01.1913, Side 185
BÚNAÐARRIT
181
Votheysverkun.
Að endingu vil eg minna menn á votheysveikunina.
Hún er þekt hér á landi síðan um 1880. Einstakir
menn, s. s. Eggert Finnsson á Meðaifelli í Kjós, hafa búið
til vothey á hverju ári síðan um 1883. Torfi Bjarna-
son í Ólafsdal hefir víst oftast nær gert það líka á sama
tíma, og mörg eru fleiri dæmin, þar sem hún hefir
heppnast vel, svo reynsluna vantar ekki.
Eg vil ekki rita hér um votheysgerð. Það er til
nóg af góðum greinum um það efni. En það vantar
viljann og framkvæmdirnar. Að eins vil eg bæta því
við, að eg álít það sé vandalítið verk, með litlum út-
búnaði að búa til súrliey úr öllu lítt skemdu grasi eða
heyi á hvaða tíma sumars sem er, og swthey megi búa
til úr töðu, há og betra heyi, sé það ekki því blautara,
frosið eða skemt orðið á einhvern hátt.
Eg tel vel verkað vothey ágætt fóður handa hverri
skepnu. Nauðsynlegt. fóður, sérstaklega handa mjólkur-
kúm, til þess að draga úr þurheysgjöfinni, og koma í
staðinn fyrir rófur, meðan enginn kann að rækta þær.
Ödýrt fóður, og sá liðurinn er ekki minst verður.
Því það er ekki hægt að ineta til peninga þann vinnu-
sparnað, sem liggur í því, að geta slegið upp tún sín
og alhirt engjar á hvaða tima og hvernig sem viðrar.
Hættum að bíða eftir liiðukollunum — og nefnum
þær réttnefni bifukollur, — bíða eftir þvi, að túnið verði
fullsprottið. Með því erum við með seinlæti okkar og
fákunnáttu að kasta frá okkur því dýrmætasta, sem
jörðin getur gefið okkur: næringarefnaríkt, auðmelt fóður,
en bíðum eftir trénuðu, hálffölnu sinurusli.
Við liggjum á meltunni, sleikjum sólskinið og góða
veðrið, sem oft er fyrri hluta sum irs, en bíðum eftir
myrkrinu, stormunum, regninu og hrakningunum á haustin.
En jafnvel hausthretin verða að engu, ef við beit-
um okkur fyrir — TOtheysgcrðinni.