Búnaðarrit - 01.01.1913, Side 209
BÚNAÐARRIT
205
væru alment svo vel staddir, hefðu alment svo mikinn
metnað og svo mikla fyrirhyggju, að þeir létu það ekki
koma fyrir, að þeir horfeldu fénað sinn.
En slíku hefir ekki verið, og er ekki enn þá
til að drcifa.
Mér sýnist að margt bendi til þess, að eklti sé furið
fram á neina fjarstœðu, pó œtlast sé til þess, að lands-
stjórnin reyni að styðja að því með ríflegum fjárfram-
lögum, að horfellis-ófögnuðinum yrði útrýmt sem fyrst.
Skal eg í því skyni nefna:
1. Að það er öllum vitanlogt, að fjöldi bænda
tieystir enn á það á hverju hausti, að veturinn verði
svo góður, að þeir komi fónaði sínum fram í góðu standi,
þó þeir viti, að hey hafi þeir ekki nærri nóg, ef vetur-
inn yrði í harðara lagi.
2. Að allir mættu sjá, að engar líkur eru til þess,
að allur þorri bænda hætti alt í einu við ógætilegan á-
setning, ef þeir fá engar hvatir til þess utan að.
3. Að það er hvorki auðvelt né fyrirhafnarlaust,
að útiýma margra alda gömlum ósiðum hjá hvaða pjóð
sem er.
4. Að menn mega vita það, að svo framarlega
sem bændur halda áfram hór eftir sama ásetningslagi
og hingað til, þá hlýtur að reka að því fyr eður síðar,
að þeir felli fleiri miljóna króna virði af búfé sínu í
íyrstu harðindaskorpu.
5. Að fé landssjóðs yrði ekki varið til annars þarf-
ara eða arðvænlegra en til þess, ef takast mætti að
losa þjóðina við horfellisvoðann.
6. Að þing og landstjórn heflr áður talið og telur
enn rétt og ráðlegt, að veita bændum styrk af landssjóði
til ýmislegs, sem þeim er sjálfum fyrir beztu að gera
og gætu vel gert styrklaust, en er þó niiklu þýð-
ingarminna fyrir liag og sóma þjóðarinnar cn það
mál, sem hér cr um að ræða.