Búnaðarrit - 01.01.1913, Page 213
BÚNAÐARRIT
209
En setjum nú svo, að til væri útlent stórauðugt félag,
sem vildi taka að sér að tryggja allan búfénað lands-
manna fyrir fóðurskorti og hinum illu afleiðingum hans
— skepnufelli og gagnsmunamissi — ætli að við
mundum ekki allmargir vilja tryggja búfé okkar, ef ár-
gjaldið væri ekki mjög hátt. Mundi ekki sá bóndi, sem
ætti 5000 króna virði í búfé, vilja borga alt að 35 kr.
á ári, eða 7°/oo, til þess að vera óhultur fyrir hafísum og
harðindum — til að geta verið öruggur um það, að
verða aldrei fyrir tjóni á búfé sínu vegna fóðurskorts,
hve mikil harðindi sem að höndum bæri V Eg ímynda
mér, að fáir mundu hugsa sig lengi um það. Þeir mundu
tryggja búfé sitt, ef þessi kjör byðust.
Á þessari tryggingaraðferð væri þó sá hængur, að
öll árgjöldin, 7%o, af 15000000 króna, eða 105000 kr.,
rynnu út úr landinu, en það mundu fæstir setja fyrir sig.
Slíkt tryggingarfélag er nú auðvitað ekki til — sem
betur fer.
En við getum sjáifir stofnað félag til að tryggja
búfé okkar. Það eru almenn samtök um gætilegan á-
setning. Og ábyrgðarsjóður þess félags er almennar
heyfyrningar og fóðurforðabúr.
Með engu öðru móti er trygging á búfé okkar
fáanleg. En Jþessi trygging fæst ekki nema með
miklum styrk af almannaíé.
Eg veit ekki hvað aðrir kunna að álíta, en ég fæ
ekki betur séð en að trygging búfénaðarins sé okkar
þýðingarmesta btinaðarmál, og að okkur ríði á því
umfram flest annað, að útvega þá tryggingu.
Eg ætla því að vona, að einhver vekist upp til að
flytja heyásetningsmáiið ennþá einu sirini inn á þing,
og að þingið taki þá málinu vel og geri rækilega til-
raun til að koma sem allra fyrst gagngerðri hreyfingu
á málið.
14