Búnaðarrit - 01.01.1913, Page 216

212
BÚNAÐAERIT
yfirleitt, að heyásetningsmálið sé svo mikill hégómi, að
ekki sé vert að eyða orðum um það. Hitt þykir mér
líklegra, að fjöldi bænda finni til þess og sjái það, að
málið sé alvarlegt og umræðuvert. En þeir þegja líklega
af þvi, að þeim finst að þeir geti lítið gert hver í sínu
lagi tii að sneiða hjá þeim voða, sem landbúnaðinum
heíir ávalt staðið af ógætilegum ásetningi hjá almenn-
ingi.
Að vísu er það svo, að hver einstakur bóndi getur
lítið áorkað i þessu allsherjarmáli. Hann kann að geta
séð sjálfum sér borgið og verða til hjálpar einhverjum
nágrönnum sínum dálítið. Hann sér að þetta er ekki
nóg. Samt getur orðið almennur fellir. En hér sannast
sem oftar málshátturinn: „Sameinaðir stöndum vér,
en sundraðir fóllum vér“.
Pó að liver einstaknr bóndi geti ekki gert
mikið, þá geta þeir allir í sameiningu gert krafta-
verk.
Bændurnir verða að gæta þess, að það eru einmitt
þeir, sem mest er undir komið, og það eru líka þeir, sem
þetta mál snertir fyrst og fremst. Þeir ættu því helzt
að rísa allir upp sem einn maður og heimta af þing-
inu, að það semji hentug lög um heyásetningseftirlit og
fóðurforðabúr og leggi fram fé að minsta kosti jafnt
á móti sveitarsjóðunum til alls kostnaðar við þetta
hvorttveggja.
Þjóðin öll hefir hingað til vanrækt svo mikið í þessu
mesta velferðarmáli sínu, að henni sæmir ekki að halda
lengur að sér höndum. Bændur og landsstjórn eru sam-
eiginlega sek í vanrækslunni, en þyngri er þó söJcin á
landsstjórninni. Landsstjórnin — þingið og stjórnarvöldin
— á að vaka yfir heill og hagsæld þjóðarinnar. Það er
liennar verk. Og hún hefir bæði vitið og máttinn til
þess. Landsstjórnin situr í Hliðskjálf og sér um heim
allan. Hún sér hvað líður öllum högum þjóðarinnar, og
hún ræður yfir sameiginlegu afli allra landsmanna til