Búnaðarrit - 01.01.1933, Page 465
BÚNAÐARRIT
455
líkara en þeir skammist sín fyrir sitt eigið fangamark,
og hafi því gripið til þessa neyðarráðs. Þetta er megn-
asti ósiður, sem banna ætti með lögum. Það nær engri
átti að liða einstaka manni að nota 88 sem sitt sér-
fcrennimark, svo hann með því geti fyrirbyggt að allir
aðrir fjáreigendur á öllu því fjársamgangnasvæði, sem um
um er að ræða, geti sett nr. 88 á eina ána sína, til að
aðgreina hana frá hinum.
Meðan ekki er skipað betur okkar sauðfjármarkamál-
■um en nú er, þá ættu sýslunefndir að taka til athug-
unar hvort þær eiga ekki í fjallskilareglugerðum að
banna þetta.
Kollótt fé verður að merkja með samskonar merkjum
og lömb, og lýsi eg þeim rétt bráðum.
Þá verður bóndinn að halda sínum ám og halda ær-
bók, svo hann geti, hvenær sem er, séð, við hvaða hrút
hver ær hafi fengið, og þarafleiðandi undan hvaða á og
hrút hvert einstakt lamb er. Á þessu er meira en lítil
vöntun enn. í heilum sveitum er enginn sem kann að
halda á, og í heilum sýslum eru það svo sárafáir, að þeir
eru teljandi á fingrum sjer. Þetta er bæði hlægilegt og
grátlegt. Það er hlægilegt að vita, að menn, sem aldrei
hafa haft aðrar afurðir að farga úr búi sínu en afurðir
af sauðfénu, skuli enn standa á því stigi að láta tilviljun
eina ráða því, við hvaða hrút hver ær fær, og hvort það
eru lömbin undan þeim beztu eða verstu, sem sett eru
á. En það er jafnframt grátlegt, að hugsa sér það skeyt-
ingarleysi og skilningsleysi, sem lýsir sér í þessu, og
hrein undur, að það skuli enn eiga sér stað. Með því
að láta hrútana darka í ánum um fengitímann, er ekki
mögulegt að leiða fjárræktina að nokkru settu ákveðnu
marki, og þeim mönnum, sem enn sjá ekki leiðir til að
halda ánum sínum, þýðir ekki að hugsa um það. Við þá
ætti aldrei að tala um fjárrækt eða stefnu í fjárræktinni.
Þá þarf bóndinn í flestum tilfellum að merkja lömbin
sín að vorinu, svo hann geti þekkt þau hvort frá öðru að