Morgunn - 01.12.1935, Síða 45

MORGUNN
171
þeim er mér sýndist hann bera. Eg spratt á fætur og
ætlaði að hraða mér til hans, en þá var sýnin horfin.
Eg skildi þegar, hvað hann var að segja mér á þennan
táknræna hátt, hann lét mig vera í friði með hugsanir mín-
ar,. sem mér fanst eins og blómin og trén umhverfis mig
væru að svara á einhvern dulrænan og óskiljanlegan hátt;
mér fanst alt vera þrungið af lífi, og alt vera að tala um
hann, sem er alt í öllu.
Að lokum rauf hann þögnina og við héldum áfram
samræðum okkar, en frá þeim ætla ég ekki að segja frek-
ar; eg kýs helzt að eiga þær minningar einn, og það er
hann sagði mér, af ástæðum, sem eg hirði ekki um að
greina frá.
En mér fanst alt í einu dimma og einhver skyndileg-
ur ótti greip mig. »Vertu öruggur«, mælti förunautur minn,
eg skal fylgja þér. Eg hrökk upp við einhvern hávaða og
var þá í rúmi minu; einhver hlutur hafði dottið niður af
hyllu í herberginu upp á lofti, en það hefir mér þótt verst
að vakna á æfi minni. Eg var eftir mig allan daginn, vissi
að eg hafði vaknað of snögglega.
Eg leit á klukkuna, hún var rúmlega 6 að morgni er
eg vaknaði. En nú, með minningar liðinna ára í huga skil
eg bezt að tilgangslaust var þetta ferðalag ekki, en um
þá hlið málsins fjölyrði eg ekki frekar.
Þegar hann, er nefnir sig I. K., tók við stjórn á fund-
um frú Guðrúnar Guðmundsdóttur, þótti mér það all
einkennilegt að mér fanst, sem hann væri gamall kunningi
minn, styrkti það og líka þá þykkju mína, að hann virtist
víkja allkunnuglega að mér a. m. k. kunnuglegar en al-
veg ókunnugur maður myndi gera.
Mig langaði til að vita vissu mína í þessu og spurði
hann því einu sinni i lok eins fundarins, er enginn asi virt-
ist vera á honum: »Heyrðu I. K., hvernig stendur á því
að mér finst sem eg þekki þig, en þó man eg ekki til
þess að við höfum nokkurntíma verið saman; er þetta rétt
hjá mér að eg hafi einhverntíma þekt þig?« »Ekki er það