Morgunn - 01.12.1935, Qupperneq 92

218
M0R6UNN
sem hjúkrunarkonan sér, og sumt af því, sem hún verður
að gera, er svo viðbjóðslegt, að ekki er hægt að lýsa því.
Það var hér um bil þremur mánuðum eftir að eg kom í spital-
ann, að eg rak mig fyrst á þessa ógeðslegu hlið á hjúk-
runar starfinu. Þegar við mér blöstu þær hryllilegu skemdir
eftir sjúkdóm, er orsakast hafði af spilling og löstum, þá
fyltist eg andstygð og mér fanst eg ætla að selja upp.
Eg sneri mér frá sjúklingnum með óbeit. »Eg vil ekki —
eg get ekki — saurgað sjálfa mig með þvi að snerta
þennan mann«, sagði eg í huganum.
Þá kom yfir mig flóð af ljósi. Eg leit upp og sá mynd
frelsarans lúta yfir sjúklingnum. Hann vék við höfðinu, leit
niður til mín, rétti út hendurnar yfir syndarann, afskræmdan
af sjúkdómnum, og sagði:
»Það sem þér gerið þessum mönnum það gerið þér
mér. Sjá þú mig í hverri mannskepnu, sem þér er trúað
fyrir að annast, og þá verður verkið auðvelt«.
Sýnin hvarf — ef þetta var sýn. Eg sneri mér aftur
að sjúklingnum. Öll sú óbeit og andstygð, sem eg hafði
fundið til fáeinum augnablikum áður, var nú horfin.
Ýmsir álíka aumkunarverðir sjúklingar komust undir
mína umsjón, meðan eg var í spítalanum. Og æfinlega,
þegar það var mitt hlutskifti að hjúkra þessum fórnardýrum
synda þeirra sjálfra, þá komu mér í hug orðin: Það sem
þér gerið þessum mönnum það gerið þér mér«, og verkið
varð auðvelt.
Skyldur hjúkrunarkonunnar eru oft örðugar og harðar
viðfangs, en á öllum þeim árum, sem eg vann fyrir mér
sem hjúkrunarkona, var það nálega undantekningarlaust,
að hvenær sem eg var yfirbuguð af þreytu, hrygð eða
likamlegum veikleika, þá tókst mér að fá endurnýjaðan
styrk, hugrekki og von með því að minnast þess, er eg sá
frelsarann og heyrði orðin, er komu af vörum hans.