Morgunn - 01.12.1935, Qupperneq 93

M 0 R G U N N
219
V.
Um það leyti er maðurinn, sem hleypt hafði lífi sínu
í svo raunalegt siðferðilegt og líkamlegt strand, var undir
minni umsjón, var ungum dreng veitt viðtaka í spitalanum.
Hann hafði orðið fyrir slysi og lærbrotnað. Hann var ekki
undir minni umsjón, en eg hændist mjög að honum, því að í
honum var eitt það yndislegasta upplag, sem eg hefi kynst
bjá nokkkuru barni, og hann bar óþolandi kvalir með
hinni stökustu hugprýði. Einu sinni sagði hann við mig:
»Eg hlakka til, þegar sá tími kemur, að eg get farið burt
frá öllum þessum þrautum. Faðir minn biður eftir því, að
eg komi til hans«.
»Hvar er faðir þinn, barn?« spurði eg.
»Hann er uppi í himninum með englunum«, svaraði
hann, og bros fór um lítið fölt andlitið. »Englarnir fóru
með hann, og eg hlakka til, þegar að því kemur að þeir
fari með mig til hans, því að mér þykir vænst um hann«.
Sama kvöldið stóð eg við rúm barnsins og varð þá
vör við dökka, skuggakenda mynd við fótagaflinn á rúm-
inu. Eg horfði fast á hana, og sá þá að myndin var lík
manni, en sást illa, eins og karl eða kona sæist í þykkri
þoku. Þetta var í síðum hjúp og blæja var fyrir andlitinu.
Eg rétti út höndina til þess að snerta það, en fann ekkert,
þó að eg sæi að enn var það þarna. Einu augnabliki siðar
hvarf það. Ótta-tilfinning greip mig og eg gat ekki varist
þeirri hugsun, að sýnin boðaði eitthvað hörmulegt. Eg fékk
að vita það daginn eftir, að barnið hafði dáið fyrir dög-
unina.
Eftir þetta sá eg oft dökku myndina með andlitsblæj-
una standa við fótagaflinn, þar sem sjúklingur Iá hættu-
lega veikur. Með tímanum fór eg að gera mér grein fyrir
því að þetta boðaði það, að sjúklingurinn mundi bráðlega
deyja, sá er lá í rúminu þar sem myndin birtist við fóta-
gaflinn; því að þar stóð hún æfinlega. Aldrei hefir það
komið fyrir, siðan hún birtist mér fyrst, að nokkur hafi
dáið, sem var undir minni umsjón, hvorki í spítölum né