Morgunn - 01.12.1935, Qupperneq 97

M 0 R G U N N
223
Alt í einu var kvölunum auðsjáanlega lokið; einu augna-
bliki áður hafði andlit hennar verið afmyndað af sársauka,
en nú breyttist það og bar vitni um glampandi fögnuð.
Hún horfði upp fyrir sig með gleðiljós i augunum, lyfti
upp höndunum og hrópaði: »Ó, mamma mín elskuleg, þú
ert komin til þess að fara með mig heim. Eg er svo glöð!«
Og á næsta augnabliki var hennar jarðneska lífi lokið.
Eg minnist líka annars andláts, sem gerðist um sama
leyti. Það var gamall hermaður, aðfram komin af tæringu,
sem hann hafði fengið af harðrétti, þegar hann var að
berjast fyrir land sitt. Hann var hugrakkur og þolinmóður,
en hann fékk tíð kvalaköst, sem voru nær því óþolandi,
og hann þráði fróun, sem hann vissi að dauðinn einn gat
fært honum. Hann hafði nú fengið eitt af þessum köstum,
og andlit hans hafði herpst saman af þrautnm, þegar hann
var að berjast við að ná andanum. Alt í einu varð hann
rólegur. Bros lék um andlit hans; hann horfði upp í loftið
og hrópaði með fagnaðarhreim í röddinni: »Marion, dóttir
min!« Þá kom andlátið. Bróðir hans og systir voru við
rúmið. Systirin sagði við bróður sinn: »Hann sá Marion,
eftirlætis dóttur sína. Hún kom og fór með hann þangað
sem hann þjáist ekki lengur«. Og hún bætti við innilega:
»Guði sé lof! Loksins hefir hann fengið hvildina«.
Eg hefi aldrei efast um það, að á slíkum augnablikum
sem þeim er eg hefi lýst, sjái deyjandi maðurinn í raun
og veru einhvern framliðinn mann — einhvern sem komið
hefir frá öðrum heimi til þess að bjóða hann vera vel-
kominn við fæðingu hans inn í nýtt líf. Og sá timi kom,
eins og eg mun síðar segja frá, er mér var opinberað það,
að þetta væri það, sem þeir sæu i raun og veru. Það er
ekki, eins og sumir halda, sýn, er ímindunarafl þeirra
sjálfra skapar, sem þeir horfa á með svo mikilli gleði rétt
á undan andlátinu, heldur þjónustusamur andi — engill —
sem gæddui er meira lífi og afli en þeir, sem ekki hafa
orðið fyrir þeirri breytingu, sem dauðinn veldur.
En hvort sem þau andlát, er eg sá, voru hæg eða