Morgunn - 01.12.1935, Qupperneq 102

228
MORÖUNN
»Líttu á L, þarna er B! Hann er að biða eftir.mér, og
nú brosir hann og réttir mér hendurnar. Getur þú ekki séð
hann?«
»Nei, góði, eg get ekki séð hann,« sagði hún, »en eg
veit að hann er hér, af því að þú sér hann,«
B. var einkabarn þeirra, og þau höfðu mist það fyrir
hér um bil einu ári. þegar það var á sjötta árinu. Eg gat
séð þennan litla engil greinilega, með liðað, ljósgult hár
og blá augu og klæddan í það, sem eg kalla anda-skikkju.
Andlitið var ljúfmannlegt barnsandlit, en eterkent og glamp-
andi; ekkert jarðneskt andlit hefir nokkuru sinni verið svo
ásýndum.
Faðirinn hafði veiklast mjög af því, hvernig sjúkdóm-
urinn hafði með hann farið, og það var eins og hin fagn-
aðarríka geðshræring, sem hann varð fyrir af því að sjá eng-
ilbarn sitt, hefði tæmt þann litla lifsþrótt, sem eftir hafði
verið í honum. Hann lokaði augunum og hneig í væran
svefn. í því ástandi var hann hér um bil eina klukkustund
og engilbarnið sveif á meðan upp yfir rúminu; svipurinn
á hinu ljómandi andliti barnsins lýsti glaðlegri eftirvænting.
Við og við leit það ástúðlega til móður sinnar.
Andardráttur mannsins, sem var að deyja, varð veikari
og veikari, þangað til honum var með öllu lokið. Þá sá eg
enn sýn, sem eg var nú orðin vön við — myndun anda-
líkamans uppi yfir hinum yfirgefna jarðneska líkama. Þegar
þeirri myndun var lokið, tók engilbarnið í höndina á föður
sínum, sem nú var orðinn engill og þeir horiðu hvor inn í
augun á öðrum með hinum bliðlegasta ástúðar svip, og
með andlitin ljómandi af fögnuði og ánægju huriu þeir.
Það var sannarlega dýrleg sjón! Dauðinn birtist yndis-
legur og góðgjörðasamur — dauðinn, sem nálega allir menn
líta á sem eitthvað ógurlegt, vafið i dimmum, órannsakan-
legum leyndardómi; nú var hann sannarlega eins og glæsi-
leg sönnun fyrir óendanlegri miskunn og ómælanlegum
kærleika föðurins á himnum. Ef grátandi ekkjan hefði ekki
verið viðstödd, þá hefði eg getað klappað saman höndun-