Morgunn - 01.12.1935, Qupperneq 105

M 0 E G U N N
231
Eg var um þetta leyti orðin því svo vön, að þessir
glampandi gestir frá öðrum heimi birtust, að eg varð
ekkert óttaslegin né heldur brá mér neitt við það, hve
óvænt sem það kom, og eg stóð kyr og athugaði veruna.
Hún fór til þriggja eða fjögra rúma, staldraði ofurlitla stund
við hjá hverju þeirra, og lagði hægri höndina á höfuð
sjúklinganna sem þar lágu.
Upp frá þessu leið varla svo nokkur dagur, meðan
eg var í spítalanum, að eg sæi ekki þennan engil sinna
sjúklingunum. En oftast sá eg hana, þegar eg átti að vera
í sjúkrastofunni á nóttum, því að það er í dimmunni og
einkum rétt fyrir dögunina, að lífsafl þeirra, sem eru að
berjast við sjúkdóma, verður veikast og þá þarfnast þeir
mest sérhvers þess er getur örfað lífsaflið og dregið úr
þrautum þeirra. Það var svo bersýnilegt, skömmu eftir að
eg hafði fyrst séð þessa veru, að hún var gædd einhverjum
mætti til þess að hjálpa sjúklingunum, að eg fór í hug-
anum að kalla hana lækninga-engilinn.
Æfinlega var eg þakklát, en einkum á nóttunni, er
eg var venjulega eina hjúkrunarkonan í stofunni, þegar
eg sá hana færa sig til milli sjúklinganna og leggja höndina
á ennið á sumum þeirra, því að eg vissi, að sá sem fyrir
þeirri þjónustu varð mundi hafa gagn af henni, þó að
hann hefði ekki minstu hugmynd um hana. Oft var það,
þegar þetta hafði komið fyrir, að sjúklingurinn sagði við
mig, þegar hann vaknaði: »Ó, hjúkrunarkona, nú líður mér
svo miklu betur; svefninn hefir hrest mig svo mikið«.
Fyrir kom það, að sjúklingar, sem eg vissi að höfðu
notið þjónustu lækninga-engilsins, sögðu mér, að þá hefði
dreymt yndislega drauma og heyrt þá töfrandi sönglist.
Eg var stundum að hugsa um, hvort þeir hefðu heyrt
eitthvað úr þeim himnesku lögum, sem eg hafði svo oft
heyrt. En enginn þeirra virtist nokkurn tíma hafa séð eins
og eg engilinn, sem hafði valdið þeirri breytingu á heilsu-
fari þeirra, er þeir voru svo þakklátir fyrir.
Veran beitti eingöngu lækningamætti sínum á sjúk-