Búfræðingurinn - 01.01.1947, Blaðsíða 105
BÚFRÆÐINGURINN
103
Nú eru liðnir ellefu vetur. Þar af hefi ég verið tíu ár á Hvanneyri og
eitt vestur í Bandaríkjum Ameríku. Enn finnst mér ég vera ungur,
jafnvel unglingur. Þótt ég hafi verið hér fyrst og fremst kennari, þá
hefi ég jafnframt verið nemandi í skóla lífsins. Þessi tíu ár, sem ég
hefi dvalizt í þeim skóla hér á Hvanneyri, hafa verið lærdómsrík. Ég
tel naig gæfumann að hafa átt kost á því að slunda það nám.
Eg hefi kynnzt mörgu fólki á Hvanneyri. Óslitinn ferðamannastraum-
ur er hér um allan ársins hring.
Borgarfjörður er mannmargt hér-
að. Margt starfsfólk er á Hvann-
eyri, og á fjórða hundrað nemend-
ur hafa verið hér í skólanum þenn-
an áratug.
Engir tveir menn eru eins. Að
kynnast fólki er því óslitinn og lær-
dómsríkur skóli. Kynningin og sam-
starfið við nemendurna hefur þó
veitt mér mestan lærdóm og oft
uiesta ánægju. Því skal þó ekki
heldur neita, að stundum hafa nem-
endur valdið mér sársauka og von-
hrigðuin, hæði meðan þeir voru hér
í skólanum og eftir að þeir voru
farnir héðan. En sem heild eru þessir
324 ungu menn vaskir og flestir lík-
legir til að verða bústólpar, sem munu geta gert bú sín að landstólpum.
Eftir tvö ár er Hvanneyrarskólinn sextíu ára. Margir munu álíta,
að skóli sem hefir starfað svo lengi og útskrifað yfir þúsund nem-
endur, sé fullbyggður — fullgerður. Þannig hefir viðhorf manna yfir-
leitt verið þessi tíu ár, sem ég þekki bezt til. Þannig hefir oftast við-
horf fjárveitingavaldsins og ríkisstjórna í landinu verið. Þetta er hinn
'Oesti misskilningur. Enda þótt hér séu nokkrar byggingar reisulegar
°g góðar, vantar enn mikið á, að skólinn, þ. e. staðurinn allur, sé hús-
aður eða fullbyggður, svo að viðunandi sé. Hér vantar meðal annars
liús yfir verkfærasafn, búvélaverkstæði, smíöastofu bæði fyrir tré og
Jarn, kennslustofu í vélfræði, efnarannsóknastofu, nýtt leikfimihús,
nýja kirkju, breytingu eða stækkun og jafnvel endurbyggingu á skóla-