Unga Ísland - 01.06.1948, Page 66
64
í bælið.------Þú varst búinn að færa alla pokana, ekki
satt?
— Jú.
— Hvern fjandann ertu þá að tala um að þeir hafi verið
þungir eð'a farið illa með fötin? — Sérðu alls elcki, að þú gazt
verið upp á hæ'sta kaup?
Halldór Óskar Magnússon þegir við, finnur varla getu
hjá sér til að líta framan í vinnufélagann.
— En verkstjórinn--------
— Verkstjórinn?! — Sú helvítis stúdentsræfilstuska, sem
maður getur dobblað á hræðilegan hátt, ef maður kærir
sig yfirleitt um að leggjast á minnimáttar!
Svo er kaffihléið á enda.
Eftir daginn er Halldór mikið þreyttur. Hann situr einn
uppi í herberginu, hefur ekki haft rænu á því að fara í
kvöldmatinn, setið þannig síðan hann kom úr vinnunni;
síðan er góð stund. Emilía var ekki heima til þess að
bjóða honum neitt, heldur ekki til þess að taka á móti
kaffiflöskunni, sem hún lét hann hafa með sér í morgun.
Flaskan stendur tóm á borðinu fyrir framan hann, og hann
horfir á hana eins og jógi.
Þannig situr pilturinn, er hann heyrir gengið upp stigann.
Hann kannast ekki við fótatakið í þessu húsi. Hann hefur
ekki heyrt þetta fótatak hér áður svo hann muni. En þegar
hann lítur við, stendur Bóas í dyrunum, móður en brosandi
og með örlítinn kímniglampa í augunum. Hann segir:
— Halldór.
Annað ekki.
—Sæll, anzar pilturinn. Það er ekki oft sem þú kemur
hér upp á loftið, Bóas minn. Hefurðu nokkurn tíma komið
hér fyrr? Jú, þú hefur víst reyndar komið fyrr.
— Ojá, þó ekki sé það oft.
— Viltu tylla þér?
\