Sagnir - 01.06.2001, Side 57

Sagnir - 01.06.2001, Side 57
merkileg ef ekki athyglisverðari og að sér hafi fundist furðulegt að allir gagnrýnendur hafi lofað Odin teatret en ekki litið sýn- ingu Leiksmiðjunnar sömu augum.51 Jón telur að Frísir kalla, sé bautasteinn tilraunaleikhúss hér á landi.52 í Tímanum sagði um þá sýningu: Frísir kalla er ekki sýndur á leiksviði Lindarbæjar, heldur hefur pallur verið reistur á salargólfi og áhorfenda- bekkjum komið fyrir á þrjá vegu við hann. Þessi nýi vettvangur hefur verið ruddur og rúinn flestum ef ekki öllum venjulegum blekkingarmeðölum sínum eins og t.d. leiktjöldum og leikendur látnir standa leikbún- inga- og förðunarlausir eða með öðrum orðum sagt næstum því allslausir frammi fyrir dómurum sínum, áhorfendunum.” Jón Þórisson sagði þetta um sviðið í Frísir kalla: Mér fannst það gefa skemmtilega möguleika. Ég hef séð myndir af mjög skemmtilegum uppfærslum, sem eru á miðju gólfi og þá er dekúrasjónin með og oft hengd upp í loftið í staðinn fyrir að vera á gólfinu, sem stundum get- ur verið truflandi við þessar aðstæður. Ég veit til þess, að leikrit Shakespeares hafa verið færð upp á þann hátt, að sviðið var sett fram í sal svipað og hjá Leiksmiðjunni í Frísir kalla, þar sem fólk gat séð það úr þremur áttum. Þá var dekúrasjónin alveg eins og í venjulegu leikhúsi, öll á gólfinu, leikarar gátu t.d. horfið á bak við súlu úr einni átt en sézt samtímis úr annarri.54 Erlendir straumar Erlend áhrif voru orðin allnokkur í hérlendri leikmyndlist um 1970, bæði vegna þess að leikmyndahöfundar menntuðust nú í auknum mæli erlendis og einnig vegna þess að erlendir teiknarar gerðu hér leikmyndir. Leikmynd Ekkehards Kröhns fyrir upp- setningu Þjóðleikhússins á Fást í árslok 1970 var um margt óvenjuleg, að sögn Gunnars Bjarnasonar. Halldór Þorsteinsson segir um þá sýningu í Tímanum: „Leiktjöldin eru stílhrein, einföld og frumleg. Þau eru í einu orði sagt ósvikið augnayndi og höfundi sínum til stórsóma. Ekkehard Kröhn á listfengi, útsjónarsemi og smekkvísi á óvenjulega háu stigi.“55 Steinþór Sigurðsson segir að Ivar Török hafi komið með ferskan blæ inn í leikhúsið hér um 1970: „Hann gerði persónulega hluti og hafði sinn stíl. Þetta voru öðruvísi áherslur hjá honum.“5S ívar Török gerði fyrstu leikmynd sína hér á landi í Iðnó vorið 1970 við ung- verska leikritið Það er komintt gestur eftir Ungverjann Örkený. Jón Þórisson aðstoðaði Török við að mála þessa fyrstu leik- mynd hans hér. Jón segir að Török hafi komið með ný viðhorf inn í leikmyndagerðina, m.a. tækni við effektamálun með sérstökum penslum. Hann kom úr akademísku umhverfi líkt og Lothar Grund.57 Sveinn Einarsson segir um þá sýningu: „yfir allri sýningunni var framandi blær en þekkilegur, ungverskt í litum (blátt og brúnt)“58 Sveinn segir jafnframt að Török hafi bersýnilega þekkt sínar heimaslóðir. Sigurður A. Magnússon skrifaði um leikmyndir Töröks að þær væru „sannkallað nýnæmi, hlýlegar, fallegar og vandaðar. Török hefur leyst vanda hins þrönga leiksviðs af mikilli hugkvæmni og töfrað fram á sviðinu hið rétta andrúmsloft austur-evrópsks sveitaþorps, þar sem tíminn stendur í stað."” Breytt viöhorf Greinileg viðhorfsbreyting til hérlendrar leikmyndlistar kemur fram á áttunda áratugnum. Hún skýrist að nokkru af aukinni menntun leikmyndahöfunda, auknum fjölda þeirra og aukinni tilraunamennsku á leiksviðinu en einnig af því að leikmyndahöfundar beittu sér í því að kynna sitt fag. Sýning á verkum leikmyndahöfunda var á Kjarvalsstöðum í byrjun október 1979. Jónas Guðmundsson skrifaði af því tilefni hugleiðingu í Tímann þar sem hann fjallar m.a. um mismunandi afstöðu þjóða til leikmyndarinnar: „f Bandaríkjunum til dæmis er oft klappað sérstaklega fyrir leikmynd- inni, eða leikmyndateiknaranum í upphafi sýningar og svo mun í fleiri löndum líka. Á íslandi klappa menn ekki fyrir leikmyndum, og þótt fyrir komi að leikmyndar sé getið t.d. í gagnrýni, heyrir það til hreinna undantekninga. Það er því þörf ábending, sem fólgin er í sýningu leikmyndateiknara..."60 Jónas heldur áfram og ræðir m.a. um afstætt mat á góðri leikmynd, þar sem hún sé bæði leiklist og myndlist hafi hún tvær þungamiðjur; hún geti verið skemmti- leg en falli illa að leiknum. Einnig segir Jónas að erfitt sé að meta það stundum hvað sé upprunaleg leikmynd: Sem dæmi vill undirritaður taka, að fyrir skömmu var hér sýnt enskt leikrit, sem vinsælda naut. Undirritaður átti naumast orð til að lýsa hugkvæmni leiktjaldamálarans og búningateiknarans. Nokkrum vikum síðar átti hinn sami leið um London þar sem verkið var fyrst frumsýnt - og gekk enn -, og viti menn. Þar var notuð nákvæmlega sama leikmynd og sömu búningar og á íslandi. Þessa var hins vegar ekki getið í leikskrá [ljeikhússins hér heima.61 Jónas Guðmundsson segir einnig að sýningin sýni „að við eigum færa sviðsmyndlistamenn. Ekki aðeins hagleiksmenn, heldur einnig listamenn, sem hafa næmt auga fyrir leikhúsverkum... Menn vakna til meðvitundar um að þetta eru ekki sjálfsagðir hlutir, heldur listræn vinna, sjálfstæð, nýsköpun[,] listaverk [a.m.k. stundum], sem gjarnan mætti hefja til meiri vegs í umræðu og skilningi á leikhúsinu sjálfu.““ Nauðsyn rannsókna á leikmyndlist Magnús Pálsson segir um hugtakið leikmynd: „Fyrsta verk félagsins [leikmyndateiknara árið 1965] var að búa til nýyrðið leikmynd sem síðan festist í málinu.“63 Þetta var ári áður en Konunglega leikhúsið í Kaupmannhöfn tók formlega upp starfsheitið „scenograf" (leikmyndateiknari) í stað „teatermaler".64 Félag leikmyndateiknara varð deild í Félagi íslenskra leikara árið 1968. Sú deild fékk inngöngu í höfundaréttarsamtökin Myndstef 1992 auk annarra leikmyndateiknara í kvikmynda- og sjónvarpsgeir- anum. Upp úr því var stofnað fagfélag á nýjan leik, árið 1994, og að þessu sinni kölluðu menn sig leik- myndahöfunda til að leggja áherslu á höfundarétt sinn auk þess að byggja upp ímynd fagsins sem full- gildrar listgreinar. Félagið hefur kappkostað að kynna list og list- greinar félagsmanna og m.a. samið við Upplýsinga- miðstöð myndlistar um að setja upplýsingar um félagsmenn og verk þeirra inn á heimasíðu Upplýs- ingamiðstöðvarinnar á Netinu. Síðustu tvö árin hefur félagið haft aðild að Bandalagi íslenskra listamanna 55
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132
Side 133
Side 134
Side 135
Side 136

x

Sagnir

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Sagnir
https://timarit.is/publication/1025

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.