Sagnir - 01.06.2001, Síða 57

Sagnir - 01.06.2001, Síða 57
merkileg ef ekki athyglisverðari og að sér hafi fundist furðulegt að allir gagnrýnendur hafi lofað Odin teatret en ekki litið sýn- ingu Leiksmiðjunnar sömu augum.51 Jón telur að Frísir kalla, sé bautasteinn tilraunaleikhúss hér á landi.52 í Tímanum sagði um þá sýningu: Frísir kalla er ekki sýndur á leiksviði Lindarbæjar, heldur hefur pallur verið reistur á salargólfi og áhorfenda- bekkjum komið fyrir á þrjá vegu við hann. Þessi nýi vettvangur hefur verið ruddur og rúinn flestum ef ekki öllum venjulegum blekkingarmeðölum sínum eins og t.d. leiktjöldum og leikendur látnir standa leikbún- inga- og förðunarlausir eða með öðrum orðum sagt næstum því allslausir frammi fyrir dómurum sínum, áhorfendunum.” Jón Þórisson sagði þetta um sviðið í Frísir kalla: Mér fannst það gefa skemmtilega möguleika. Ég hef séð myndir af mjög skemmtilegum uppfærslum, sem eru á miðju gólfi og þá er dekúrasjónin með og oft hengd upp í loftið í staðinn fyrir að vera á gólfinu, sem stundum get- ur verið truflandi við þessar aðstæður. Ég veit til þess, að leikrit Shakespeares hafa verið færð upp á þann hátt, að sviðið var sett fram í sal svipað og hjá Leiksmiðjunni í Frísir kalla, þar sem fólk gat séð það úr þremur áttum. Þá var dekúrasjónin alveg eins og í venjulegu leikhúsi, öll á gólfinu, leikarar gátu t.d. horfið á bak við súlu úr einni átt en sézt samtímis úr annarri.54 Erlendir straumar Erlend áhrif voru orðin allnokkur í hérlendri leikmyndlist um 1970, bæði vegna þess að leikmyndahöfundar menntuðust nú í auknum mæli erlendis og einnig vegna þess að erlendir teiknarar gerðu hér leikmyndir. Leikmynd Ekkehards Kröhns fyrir upp- setningu Þjóðleikhússins á Fást í árslok 1970 var um margt óvenjuleg, að sögn Gunnars Bjarnasonar. Halldór Þorsteinsson segir um þá sýningu í Tímanum: „Leiktjöldin eru stílhrein, einföld og frumleg. Þau eru í einu orði sagt ósvikið augnayndi og höfundi sínum til stórsóma. Ekkehard Kröhn á listfengi, útsjónarsemi og smekkvísi á óvenjulega háu stigi.“55 Steinþór Sigurðsson segir að Ivar Török hafi komið með ferskan blæ inn í leikhúsið hér um 1970: „Hann gerði persónulega hluti og hafði sinn stíl. Þetta voru öðruvísi áherslur hjá honum.“5S ívar Török gerði fyrstu leikmynd sína hér á landi í Iðnó vorið 1970 við ung- verska leikritið Það er komintt gestur eftir Ungverjann Örkený. Jón Þórisson aðstoðaði Török við að mála þessa fyrstu leik- mynd hans hér. Jón segir að Török hafi komið með ný viðhorf inn í leikmyndagerðina, m.a. tækni við effektamálun með sérstökum penslum. Hann kom úr akademísku umhverfi líkt og Lothar Grund.57 Sveinn Einarsson segir um þá sýningu: „yfir allri sýningunni var framandi blær en þekkilegur, ungverskt í litum (blátt og brúnt)“58 Sveinn segir jafnframt að Török hafi bersýnilega þekkt sínar heimaslóðir. Sigurður A. Magnússon skrifaði um leikmyndir Töröks að þær væru „sannkallað nýnæmi, hlýlegar, fallegar og vandaðar. Török hefur leyst vanda hins þrönga leiksviðs af mikilli hugkvæmni og töfrað fram á sviðinu hið rétta andrúmsloft austur-evrópsks sveitaþorps, þar sem tíminn stendur í stað."” Breytt viöhorf Greinileg viðhorfsbreyting til hérlendrar leikmyndlistar kemur fram á áttunda áratugnum. Hún skýrist að nokkru af aukinni menntun leikmyndahöfunda, auknum fjölda þeirra og aukinni tilraunamennsku á leiksviðinu en einnig af því að leikmyndahöfundar beittu sér í því að kynna sitt fag. Sýning á verkum leikmyndahöfunda var á Kjarvalsstöðum í byrjun október 1979. Jónas Guðmundsson skrifaði af því tilefni hugleiðingu í Tímann þar sem hann fjallar m.a. um mismunandi afstöðu þjóða til leikmyndarinnar: „f Bandaríkjunum til dæmis er oft klappað sérstaklega fyrir leikmynd- inni, eða leikmyndateiknaranum í upphafi sýningar og svo mun í fleiri löndum líka. Á íslandi klappa menn ekki fyrir leikmyndum, og þótt fyrir komi að leikmyndar sé getið t.d. í gagnrýni, heyrir það til hreinna undantekninga. Það er því þörf ábending, sem fólgin er í sýningu leikmyndateiknara..."60 Jónas heldur áfram og ræðir m.a. um afstætt mat á góðri leikmynd, þar sem hún sé bæði leiklist og myndlist hafi hún tvær þungamiðjur; hún geti verið skemmti- leg en falli illa að leiknum. Einnig segir Jónas að erfitt sé að meta það stundum hvað sé upprunaleg leikmynd: Sem dæmi vill undirritaður taka, að fyrir skömmu var hér sýnt enskt leikrit, sem vinsælda naut. Undirritaður átti naumast orð til að lýsa hugkvæmni leiktjaldamálarans og búningateiknarans. Nokkrum vikum síðar átti hinn sami leið um London þar sem verkið var fyrst frumsýnt - og gekk enn -, og viti menn. Þar var notuð nákvæmlega sama leikmynd og sömu búningar og á íslandi. Þessa var hins vegar ekki getið í leikskrá [ljeikhússins hér heima.61 Jónas Guðmundsson segir einnig að sýningin sýni „að við eigum færa sviðsmyndlistamenn. Ekki aðeins hagleiksmenn, heldur einnig listamenn, sem hafa næmt auga fyrir leikhúsverkum... Menn vakna til meðvitundar um að þetta eru ekki sjálfsagðir hlutir, heldur listræn vinna, sjálfstæð, nýsköpun[,] listaverk [a.m.k. stundum], sem gjarnan mætti hefja til meiri vegs í umræðu og skilningi á leikhúsinu sjálfu.““ Nauðsyn rannsókna á leikmyndlist Magnús Pálsson segir um hugtakið leikmynd: „Fyrsta verk félagsins [leikmyndateiknara árið 1965] var að búa til nýyrðið leikmynd sem síðan festist í málinu.“63 Þetta var ári áður en Konunglega leikhúsið í Kaupmannhöfn tók formlega upp starfsheitið „scenograf" (leikmyndateiknari) í stað „teatermaler".64 Félag leikmyndateiknara varð deild í Félagi íslenskra leikara árið 1968. Sú deild fékk inngöngu í höfundaréttarsamtökin Myndstef 1992 auk annarra leikmyndateiknara í kvikmynda- og sjónvarpsgeir- anum. Upp úr því var stofnað fagfélag á nýjan leik, árið 1994, og að þessu sinni kölluðu menn sig leik- myndahöfunda til að leggja áherslu á höfundarétt sinn auk þess að byggja upp ímynd fagsins sem full- gildrar listgreinar. Félagið hefur kappkostað að kynna list og list- greinar félagsmanna og m.a. samið við Upplýsinga- miðstöð myndlistar um að setja upplýsingar um félagsmenn og verk þeirra inn á heimasíðu Upplýs- ingamiðstöðvarinnar á Netinu. Síðustu tvö árin hefur félagið haft aðild að Bandalagi íslenskra listamanna 55
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104
Síða 105
Síða 106
Síða 107
Síða 108
Síða 109
Síða 110
Síða 111
Síða 112
Síða 113
Síða 114
Síða 115
Síða 116
Síða 117
Síða 118
Síða 119
Síða 120
Síða 121
Síða 122
Síða 123
Síða 124
Síða 125
Síða 126
Síða 127
Síða 128
Síða 129
Síða 130
Síða 131
Síða 132
Síða 133
Síða 134
Síða 135
Síða 136

x

Sagnir

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Sagnir
https://timarit.is/publication/1025

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.