Tímarit Máls og menningar - 01.04.1946, Qupperneq 103

UMSAGNIR UM BÆKUR
93
öllum þeim, sem álitu að hér væri duglegur og samvizkusamur grasafræðingur
á ferðinni, einnig Máli og menningu, sem ætlaði að gæða meðlimum sínum
á góðri bók, og vafasamt að vonir höf. rætist, sem segir (bls. 8); „Það er von
mín, að bókin megi verða til að auka þekkingu manna á jurtaríki landsins
mjög, svo að hægt verði að segja eftir nokkur ár, að við þekkjum gróður
landsins og útbreiðslu út í æsar.“
Mér hefði þótt betur að þurfa ekki að skrifa þennan ritdóm, en á hinn bóg-
inn væri það ekki vansalaust íslenzkri náttúrufræðingastétt að taka slíkri bók
þegjandi, og mér stendur næst að andmæla.
GuSni Guðjónsson.
Svar við óhróðrinum
Áður en eitt einasta eintak af „íslenzkum jurtum" hafði komið úr prent-
smiðjunni, fór ég hingað heim, en ég hafði ekki verið hér í marga daga, þegar
mér bárust til eyrna gróusögur um bókina, hafðar eftir ýmsum nafngreindum
mönnum og ónafngreindum „sérfræðingum". Strax og bókin var komin til
landsins, ukust kviksögumar, enda var vitað áður, að höfundar gróusagn-
anna og stuðningsmenn þeirra myndu á svipstundu hefja ötula leit að ýms-
um hækjum fyrir kviksagnirnar. Ekkert er auðveldara en að finna prentvillur,
„galla“ eða eitthvað, sem „ég hefði gert öðruvísi“, þegar um slíkar bækur er
að ræða. Þótt tíu vísir menn vinni að samningu bókar um jurtaríki einhvers
lands, er það auðvelt fyrir hvaða heimskingja sem er að setja út á liana, því
að ógjömingur er að gera öllum til hæfis. Ég fór að heyra því hvíslað, að
nokkrar prentvillur væru í bókinni, svo að ég nefni ekki þvaður um „ritstuld"
og fleira svipað, og eftir nokkum tíma hafði prentvillufjöldinn aukizt svo, að
varla var eitt einasta orð rétt stafað, en auk þess höfðu slæðzt með ótal „vit-
leysur" og „hugsanavillur", sem jafnvel „sauðsvartur almúginn" hlaut að geta
séð. Fólk, sem annars skilur ekkert í náttúrufræði, fór allt í einu að fá áhuga á
að tala um þetta nýja rit, — auðvitað með ljótum orðum eingöngu. Tveir heið-
ursmenn gerðust djarfari en aðrir og köstuðu steinum að mér í bréfum til
„Hannesar á Horninu" í „Alþýðublaðinu“, auðvitað nafnlaust. Og gamli mað-
urinn frá Hriflu tók að sjálfsögðu undir og sagði í pólitískum „fréttum“ í
rógblaði sínu, að ég hefði „byrjað þar, sem Stefán endar“ (eins og ætlunin
með nýjum bókum um sama efni hlýtur að vera!), en „snúið öllu efni við“.
Ekki er allt brjálæði eins, og kannski hefur gamli maðurinn fyrzt við mig,
þegar ég hafði „ráð“ hans um að „fara í verzlun" að engu árið 1937!
Þegar „Dronning Alexandrine" kom hingað um miðjan desember, hafði hún
innanborðs einn ungan íslenzkan náttúrufræðing, sem hefur unnið við fremur
ill kjör að rannsóknum og námi í Kaupmannahöfn. Nafn hans er Guðni Guð-
jónsson, og hann lauk fyrir nokkrum árum ágætu meistaraprófi í náttúrufræði