Tímarit Máls og menningar - 01.04.1964, Side 27

Dúfnaveislan
sisona í veislu. Ætli það sé í heiðursskyni fyrir að ég er orðinn blindur á öðru
auganu og farinn að tapa sjón á hinu?
Ha? svarar þá annar maður, og er með riðu, einkennilega hvítur framaní
og hafði einglahár svipað og fæst í búðum fyrir jólin. Alblindur á öðru, já.
Þetta er áreiðanlega göfugt félag þó ég hafi ekki glögglega heyrt hvað sagt
var í símann. Ég hef haft hellu fyrir eyra í þrjátíu og fimm ár. Kanski hefur
mér verið boðið vegna þess.
Hellu fyrir eyranu? í þrjátíu og fimm ár! Það er met. Þér ættuð að fara til
háls-, nef- og eyrnalæknis, sagði konan.
Það gleður mig að kynnast manni sem hefur hellu fyrir eyra, sagði hlauna-
gleiður maður sem kom aðvífandi í sittídressi, einn þeirra sem gripa fegins
hendi við sérhverju tilefni til að ná sambandi án þess að hafa þó nokkuð að
leggja á móti. Með leyfi hvernig lýsir það sér þegar menn hafa hellu fyrir
eyranu?
Það er einsog hljómlist, sagði maðurinn með jólahárið. Stundum einsog
pípuorgel, stundum blásturshlj óðfæri úr málmi; stundum vatn, stundum fugl;
stundum er sagt bububu einsog boli væri kominn. Þetta er eina hljóðið á jörð-
inni sem existérast í raunverulegleikanum þó hægt sé að sanna að það sé ekki
til. Það er óháð ytri orsökum hverju nafni sem þær nefnast. Þetta er óskapað
hljóð. Það er eina hljóðið sem eilífðin guð og annar heimur gefur frá sér.
Nú sveif að okkur þjónalið og úthlutaði brjóstbirtu.
Fyrirgefið virðulegi yfirþjónn, segi ég og fanst ekki taka því að knepra
litlatogið við þessa ágætu menn: Ég vona það sé ekki nærgaungult þó ég spyrji
hver sá sé sem býður til þessarar veislu.
Hver bjóði til veislunnar? hafði þjónninn upp eftir mér. Það hljótið þér að
vita miklu betur en ég minn herra. Ég tilheyri ekki einusinni þessu hóteli. Ég
er leiguþjónn.
Er þá einginn sem gæti vísað mér í áttina til gestgjafans, segi ég. Mig láng-
ar að heilsa uppá hann.
Gera svo vel að gánga innar, sagði þjónninn.
Mannþraungin þéttist æ því meir sem innar dró í sölunum. Með því ég var
heldur ókunnugur í borginni þekkti ég hér fátt manna og þeir sem ég kannað-
ist við í sj ón voru helst menn sem hafa komið á mynd í blöðunum. Mér virtust
gestirnir nokkuð undarlega valdir og sinn úr hverri áttinni. Samkvæmið í
heild minti á blaðsíðu úr texta sem satsinn af honum hefur fallið í gólfið og
línurnar farið í graut, en verið tíndar upp í skyndi og prentaðar án þess tími
ynnist lil að lesa þær saman. Það er ekki hægt að komast að efninu nema
2tmm
17