Tímarit Máls og menningar - 01.04.1964, Qupperneq 89

Bœnarskráin
varpsleyfisins var borin fram á al-
þingi fyrir tveimur árum þá var hin
rétta stund runnin upp fyrir menn
andans og embættanna að hefja upp
raust sína. En þeir þögðu allir að fá-
um undanteknum. Þá voru í vörzlu
íslendinga aðeins örfá gömul sjón-
varpstæki, sem hermenn á heimleið
höfðu prangað inn á þá. Nú eru í
landinu 3000 sj ónvarpsnotendur og
sj ónvarpstæki flutt inn í stórum stíl,
tvær ríkisstofnanir, Viðtækjaverzlun
ríkisins og sölunefnd varnarliðseigna
selja hverjum sem hafa vill sjón-
varpstæki. Árið 1962 var hægt að
leysa sj ónvarpsmálið sársaukalaust.
Nú mundi það sennilega kosta götu-
hardaga í Reykjavík, Kópavogi og
Hafnarfirði.
Þegar þingsályktunartillagan var
til umræðu á alþingi fyrir tveimur ár-
um töluðu þingmenn viðreisnar-
flokkanna svart, sumir af meðfæddri
heimsku, aðrir af meðfæddum skepnu-
skap. Þegar þingmenn Alþýðubanda-
lagsins leituðust við að fá Alþingi til
að sýna af sér manndóm og staðfesta
með gerðum sínum, að íslendingar
væru „sjálfstæð menningarþjóð“. þá
var sigað á þá heimskustu og ófyrir-
leitnustu fulltrúum viðreisnarflokk-
anna, sem upphófu sitt gamla gelt um
„heimskommúnismann“. En sextíu-
menningarnir þögðu þá með sann
þegar hún Skálholtskirkja brann.
Daginn eftir að Morgunblaðið
birti Áskorunina — 15. marz — bar
það lesendum sínum þær fréttir, að í
uppsiglingu væri félag sj ónvarpsnot-
enda, er mundi ætla að verja rétt
þeirra til að horfa á dátasjónvarpið.
Blaðið átti viðræður við einn af for-
vígismönnum þeirra. Þessi vígreifi
málsvari mannréttindanna spurði
blaðið þykkj uþungur, „hver hygðist
bæta 3000 íslenzkum fjölskyldum
tjón það, sem þær myndu verða fyrir,
ef lokað yrði fyrir stöðina?“ Síðan
bætti hann við: „Að sjálfsögðu yrðu
sjónvarpsnotendur að taka á sig skell-
inn, ef varnarliðið færi héðan og
legði niður starfsemina.“ (Auðkennt
hér). Og er nú ljósara en áður, að
herinn má ekki héðan fara fyrir neinn
mun, jafnvel þótt upp rynni eilífur
Fróðafriður, því hver á að borga
hverjum sj ónvarpsnotenda á landinu
25.000 kr. fyrir tækið? Já, landráða-
flokkarnir íslenzku kunna að halda á
sínum spilum, það mega þeir eiga.
Það var sagt frá því hér að framan,
að Danakonungur hefði orðið all-
styggur, er hann sá nöfn nærfellt allra
íslenzkra embættismanna undir bæn-
arskrá, er veittist að erlendum kaup-
mönnum í landinu. Mörgum mun hafa
leikið nokkur forvitni á að sjá hvern-
ig Hans Hátign landsfaðir vor, Bjami
Benediktsson forsætisráðherra, mundi
bregðast við Áskorun hinna sextíu.
Það tók Danakonung tvö ár að svara
bænarskrá hinna íslenzku embættis-
manna. Bjarni Benediktsson svaraði
sínum embættismönnum viku síðar.
79