Tímarit Máls og menningar - 01.12.1968, Blaðsíða 55

Gamli-Björn
í hinn enda leggjanna var borað gat inn í mergholin. Inni í þeim voru nál-
arnar geymdar og töppum stungið í götin. Leggjatangirnar voru því hæði
nálhús og eins konar tengur til að draga nálarnar gegnum skinnið. Var þá
töngunum klipið utan um nálina ofan við bindingarnar um leggjahöfuðin
og hún dregin þannig gegnum saumana.
Björn var mjög vandlátur á þráð til skinnfatasauma. Það var á fárra færi
að spinna hann svo, að honum líkaði. Hann fór í enga launkofa með það,
að í Suðursveit væru aðeins tvær konur, sem spunnið gætu þráð til skinn-
klæðagerðar, sem hann væri ánægður með. Þó fannst honum mikill munur
á spuna þeirra. Um hann komst Björn þannig að orði: „Jú, hann er vel
brúklegur, þráðurinn hennar Gunnu í Lækjarhúsunum, jú hann er vel brúk-
legur. En það kann enginn að spinna eins góðan þráð og hún frú Helga,
nei hreint enginn.“ Hann átti við frú Helgu Skúladóttur, prestkonu á Kálfa-
fellsstað.
Það þótti við brenna, að Birni hætti til að gera lítið úr skinnfatasaumi
annarra, og fannst ýmsum ekki laust við, að hann hefði hom í síðu þeirra,
sem þá list lögðu fyrir sig.
Hann hafði stundum með sér skónálar á ferðum sínum um sveitina og
útbýtti þeim vinum sínum, einkum kvenfólki. Þau orð lét hann gjarnan
fylgja gjöfinni, að Sigurbjörn sonur sinn hefði smíðað nálarnar og hrósaði
þeim óspart, enda munu þær hafa átt hrósið skilið, því að Sigurbjöm var
mikill smiður.
Birni þótti gott vín, en var þó ekki drykkjumaður. Það var helzt í veizl-
um og kaupstaðarferðum, í duggum og á ströndum, að honum áskotnaðist í
staupinu.
Einhverju sinni voru þeir staddir samtímis á Papós, Gamli-Björn og Vig-
fús Sigurðsson, bóndi á Felli í Suðursveit, langömmuhróðir minn. Papós
var þá verzlunarstaður Austur-Skaftfellinga. Þetta var að vorlagi, en vor-
siglingin enn ókomin og kaupstaðurinn vörulaus, utan hrennivín. Á því varð
aldrei þrot, fyrr en Ottó Tuliníus hóf verzlun á Papós 1895 og tók ekki
upp áfengissölu.
En nú vildi svo til, að skip frá Gránufélaginu kom um þessar mundir að
ósnum, hlaðið vörum. Mannfátt var í plássinu og voru þeir Björn og Vigfús
því fengnir til að róa skipið inn úr ósnum og inn á leguna, en þar áttu við-
skiptin að fara fram.
Kaupmanninum gazt ekki að þessu ráðabruggi og vildi koma í veg fyrir,
að Gránufélagsdallurinn fengi nokkra hjálp til að komast inn á höfnina.
261