Tímarit Máls og menningar - 01.12.1968, Blaðsíða 145

I Dvergliljum sínum, sem eru aðeins
seytján smákvæði, hefur Vilborg Dag-
bjartsdóttir staldrað við í þrennskonar
andrúmslofti: biblíunnar, náttúrunnar og
bernskunnar. Hún viðhefur oftast þá að-
ferð að bregða upp raungildum myndum
og beina áhrifum þeirra inn á við. Og
henni tekst jafnan að gæða firrð rúms og
tíma nálægum veruleika. Þetta 6annast
strax í fyrsta kafla bókarinnar, ekki sízt
í hinu alvöruþrunga ritningarkvæði Og enn
sem fyrr, en það endar þannig:
Stuttur frestur er ykkur gejinn.
Altari er reist fyrir brennijómina.
Grimmur er Jahve.
Grimmur er drottinn hins slóttuga Moshe
Dayan.
Hér ólgar kannski greinilegast það heita
skap, sem víða gárar bið hógláta yfirborð
Ijóðanna.
I miðkaflanum er fíngerðustu kvæðin að
finna, þar sem skáldkonan lætur myndræn-
ustu tilbrigði árstíða og eykta verða óm-
gjafa í vitund lesandans. Ég bendi á Við
garðstíginn og Jakov Flíer leikur sónötu í
b-moll eftir Chopin sem dæmi. Og í Ijóði
sem heitir Ótta segir:
Þrjú högg slœr klukkan:
Hví þreyi ég?
Hverju varða mínar sorgir?
I þessu stefi og svo síðasta kaflanum
stendur höfundurinn vafaiaust persónuleg-
um uppruna sínum næst. Við manni snert-
ir ævisaga í hnotskum, þar sem sár reynsla
birtist í æðrulausri minningu:
Allir í nýjum fötum
nýjum jólafötum
nema mamma og pabbi.
Og sjálf tileinkun bókarinnar segir sitt:
í minningu systra minna Guðnýjar, Elsu
Umsagnir um bœkur
og Sæunnar. En án þess að sýta er lífs-
horfið fellt að nýjum kringumstæðum.
Tómlegt varð á Eyrinni — en
A'ú er Esjan fjallið mitt
því sumarlangt hef ég reikað um garðana
og sýnt sonum mínum túlípana og liljur ...
Það sem gerir þessa litlu bók Vilborgar
svo trúverðuga og nákomna er sú fordildar-
lausa hlýja sem einkennir strax fyrsta
kvæði bókar, Páskaliljur:
Morguninn eftir komu konurnar
til þess að gráta við gröfina.
Og sjá: Þœr fundu gul blóm
sem höfðu sprungið út um nóttina.
Vorið var komið
þrátt fyrir allt.
Ég gaf í skyn að ljóð Vilborgar beind-
ust með nokkrum hætti frá hinu ytra
til hins innra •— frá veruleikanum til
draumsins. Ef til vili mætti segja að
þessu sé öfugt farið um Nínu Björk Áma-
dóttur í bók hennar: Undarlegt er að
spyrja mennina. Þar leiti hið innra hins
ytra — draumurinn freisti þess að 6kapa
sér veruleika. Skáldskapur þessarar korn-
ungu konu er sem sé mjög huglægur: nátt-
úrufar hans og landslag er í rauninni aldrei
hlutkennt, heldur ofið úr uppistöðu kennda
og geðbrigða. Þar er óhugsandi að Stranda-
tindur og Bjólfur aki sér ögn og hristi af
sér óværuna.
Eitt get ég sagt þér
Hvernig á að lifa
Aðeins í draumum sínum
Aðeins í draumum sínum
jafnvel þó sólin elti mann
allan daginn.
Þannig segir í einu ljóði þessarar inni-
legu bókar, sem er svo örðug viðfangs
vegna þess hversu mjög hún knýr á um til-
351