Tímarit Máls og menningar - 01.03.1977, Qupperneq 67

Þrjú Ijóð
AFLAKLÓ
Hann var aldrei svo lengi í landi að allt hreistur næði
að hrynja úr hári hans og skeggi, og saltsprengdir
hrammarnir voru ávallt rauðir eins og pækillegið
kjöt. Kæmist hann ekki með línu út fyrir land, var
lagt í fjörðinn eða skroppið í fyrirdrátt með fjörum:
á vetrardögum vísaði dökkrautt ufsablóð í snjónum á
staði þar sem hann hafði dregið nót að landi. Menn
kölluðu hann aflakló og einu sinni á sumri hetju hafs-
ins. Þá hnussaði hann við og mælti snefsinn: Ætli ég
væri að þessu, ef ég kynni annað. Svo mokaði hann
með snarpri tungunni tóbakshaug af handarbakinu
upp í gapvíða skúffuna og skáblíndi lengi þegjandi
á hvítskúraðan blettinn.
ÓHREINT LJÓÐ
UM HREINA DRYKKI
Ekki vefengi ég að hamingja barns geti búið hálf í
einni flösku af kók og kannski öll í þeim af stærri
gerðinni. Þetta er göfugur drykkur runninn frá guðs
eigin þjóð, og engin hefur reynzt íslendingum betur,
eins og forsætisráðherra lét að verðugu getið í ára-
mótaávarpi fyrir skömmu. En hvað sem veldur kalla
glæsilegu kókakólaauglýsingarnar í sjónvarpinu samt
alltaf fram í huga mér minningu um litla músarunga
sem geymdir voru í glösum uppi á hillu í háum
53