Tímarit Máls og menningar - 01.03.1977, Blaðsíða 119

brunnen" og „dulde augnesteinen". Hins
vegar er alls ekki um það að ræða að
0degárd þýði eftir texta Knutssons, því
að víða fer hann nær frumtextanum. A
tveim stöðum hefur hann þó brostið
skilning á báðum textunum. Fyrra dæm-
ið er í kvæðinu Bið (Vente, bls. 33), þar
sem OJS segir um lóuna:
Miskunnar bíður
mjúkra dalfiska
— eins og við
öll.
Knutsson þýddi:
Vántar pá milda
dalfiskars misskund
— liksom vi
alla.
En 0degárd:
Venter pá miskunn
frá mjuke ormar
— lik oss
alle.
Nú er að vísu óvíst að nokkur sænskur
lesandi skilji „dalfiskars misskund" eins
og íslenskur lesandi, kunnugur Agli sál-
uga Skallagrímssyni, gemr skilið „misk-
unn dalfiska", en augljóst er að í norska
textanum snýst þetta við: ormarnir eiga
að veita miskunn. Neðanmálsskýring
þýðandans: „Her blir samanstillinga
miskunn / orm til sommarbilete" bendir
ekki til að honum hafi verið ljóst hvað
hér var á ferðinni.
Rceða hinna biðlunduðu hefst á þess-
um vísuorðum:
Dagar vorir líða
í landi draumprangara.
Umsagnir um bcekur
Þetta þýddi Knutsson:
Vára dagar förgár
i drömschackrarnas land. (Bls. 29).
0degárd virðist hafa orðið fótaskormr á
sænskunni. Hann hlýmr að hafa lesið
„förgás" fyrir „förgár", því hann þýðir:
Dagane váre gár under
i landet til dei som tuskhandlar med
draumar. (21).
Sögnin „förgás" merkir einmitt „farast“
(„gá under“), en „förgá" merkir „líða“
(um tíma).
Að sleppmm þessum aðfinnslum virð-
ast annars þýðingar 0degárds oft gerðar
af góðum hagleik, enda hefur hann
hlotið fyrir þær mjög einróma lof
norskra gagnrýnenda.
III.
Að lokum þetta: Það má vera öllum
ljóst að þýðingar ljóða eru geysilegc
vandaverk — og yfirleguverk. Það er
gersamlega vonlaust að nokkur ljóða-
þýðandi geti leyst það starf vel af hendi
nema honum sé ætlaður til þess tími.
Margir hafa gert sér vonir um að þýð-
ingastyrkir Norðurlandaráðs geti orðið
til þess að þýðendur gefi sér þennan
tíma, og vel kunna þær vonir að vera
raunsæjar í sumum tilfellum. Hins veg-
ar kann að læðast að manni gmnur um
að meira þurfi að koma tiL Báðar þær
þýðingar sem hér hafa verið til umræðu
virðast nefnilega sýna nauðsyn þess að
þýðendur fái aðgang að kunnátmmönn-
um, þegar þeir em að glíma við erlenda
texta. Jafnframt sýnir dæmi Olafs Jó-
hanns okkur hvernig tilviljun ein hefur
ráðið hvað þýtt hefur verið. Eftir hann
hafði varla birst stafkrókur á skandinav-
105