Tímarit Máls og menningar - 01.03.1977, Qupperneq 116

Tímarit Máls og menningar
þrír bragliðir (ýmist tví- eða þríkvæðir),
lokabragliður ávallt réttur tvíliður nema
í 4. og 8. braglínu, þá ávallt stýfður.
Þannig er öllum sex erindum kvæðisins
farið. Hvað sem segja má um gildi tví-
eða þríliða, fer ekki hjá því að loka-
bragliðirnir verða hér mótandi. Þýðandi
leiðir þetta sérkenni hjá sér, og svo er
því miður um allan þorra kvæðanna,
nema þegar ríminu er skipað ofar öllu,
sem líka hendir. Getur þá orðið úr
býsna kátlegt hnoð, eins og þessi vísa
(bls. 59):
Vi var en gáng pá grönan kvist,
dá trád ánnu kunde váxa.
Inget ár lángre sannt och visst,
alla ár vi nu perplexa.
Þetta minnir ónotalega á eldfastan ís-
lenskan leir — miklu fremur en þessa
tvíræðu vísu:
Vér undum fyrr á grænni grein
í grónum efnisheimi.
En engin lína er nú bein
og allt vort ráð á sveimi.
(Ur ræðu aldurhnigins
stórborgarbúa 1972.)
I átökunum við formið gerist þannig
hvort tveggja að þýðandinn skýmr yfir
markið með því að elta rímfléttuna um
of — og að hann sviptir mörg kvæði
miklu af yndisleik sínum með því að
setja undir þau snúna bragfætur. Allt
verður þá haltrandi og skakkt. Sem
dæmi má nefna Næturljóð í minningu
skálds (Nattdikt till minne av en skald,
bls. 56) og Á brúnni (Pá bron, bls. 53).
En sé nú horfið frá þessum formlegu
aðfinnslum að hinu, sem snertir merk-
ingu mngunnar, þá verður enn bemr
ljóst hvert flýtisverk hér hefur verið
unnið. I fyrri þýðingum Knutssons hafði
eins og áður segir lengi mátt leita að
röngum þýðingum. Nú hefur enginn
tími unnist til að leita ábendinga góðra
manna. Og árangurinn læmr ekki á sér
standa. Hér skulu ekki eltar ólar við
ýmislegan blæmun í merkingu, aðeins
bent á fáeinar beinar og á stundum
hremmilegar rangþýðingar.
I bókinni Að laufferjum má lesa eftir-
farandi smáljóð undir titlinum Haust-
vtsa:
Leiðum vér sjónum
log á tindum,
svif kvöldblysa
yfir kyrrum lindum,
hlusmm á þögn
í þrastarunnum, —
vænmm einskis
að eldum bmnnum.
Síðusm fjögur vísuorðin hljóða svo í
þýðingu (bls. 20):
lyssnar till tystnad
i trastarnas reden —
vántar oss intet
av den bránda veden.
Freistandi væri að skella skuldinni á
rímnauð, en sannast sagna verður ekki
séð að þýðanda sé ljóst samhengi erind-
isins. Hann heldur greinilega að eldarnir
sem rætt er um brenni á bálkesti eða
arni, og raunar verður vandséð hvernig
nokkur leið væri að vænta nokkurs af
brenndum viði!
I kvæðinu Hörkur (Að lauff.) má lesa
þessar línur:
Um sólskinslöndin horfnu
berst valsins veiðigól
og vargar svartir kmnka dátt
í gori.
102