Tímarit Máls og menningar - 01.03.1977, Blaðsíða 118

Tímarit Máls og menningar
um) er talað um málminn sterka sem er
„dengdur við glóandi afl". Þar stendur
í þýðingu: „och hamras med glödande
kraft" (bls. 100). Enn hefur láðst að
gera grein tveggja orða, afl (kk.) og afl
(hvk.).
I kvæðinu Einn sjösofenda (Að
brunnum) segir svo í síðasta erindi:
„Hér stend ég í skugga, hér bíð ég á
báðum áttum ...“. Þetta þýðir Knuts-
son: „Har stár jag i skuggan, hár vántar
jag át báda háll...“ (bls. 107). Virðist
þýðandi hafa misskilið orðalagið „á báð-
um áttum" og tekið það svo að sjösof-
andinn bíði einhvers sem komið geti úr
báðum áttum.
Mál mun að linni, en hér verður að
víkja að síðasta kvæði síðari bókarinn-
ar: Líða munu hríðir. Þetta kvæði hefur
þýðandi greinilega gert sér far um að
túlka vel, en verður fótaskortur á einu
orði, svo að úr verður nokkurt nýmæli.
I síðasta erindi segir OJS:
Skína mun barni
í blárri hvelfing
sól fyrir stranglega
stjörnu í rofi...
Þetta verður þannig hjá Knutsson:
Skina för barnet
pá bláa valvet
skall solen starkt
dá stjárnan rámnat...
(bls. 113).
Þótt kvæðið boði að vísu að líða muni
hríðir, er ekki gert ráð fyrir svo mikl-
um stórmerkjum sem stjörnusprengingu
í frumtexta. Hér virðist það vera (mis-)
skilningurinn á rof sem setur allt út
skorðum.
Þetta er því miður orðinn nokkuð
langur listi, og er þó ótalið ýmislegt
sem tvímælis gemr orkað. En því er
þetta gert, að hér er á ferðinni þýðandi
sem sýnt hefur að hann getur miklu
betur en þetta, og verður að læra af
mistökum eins og orðið hafa. En þess
skal og getið sem gott er. Margar þýð-
ingar í þessari bók eru góðar. Eg nefni
titla eins og Vid kallsprángen (Hjá upp-
sprettum), Bön (Bæn), Drömkváde om
en bro (Draumkvæði um brú) og Du
minns en brunn (Þú minnist brunns).
Mörg önnur vantar ei nema herslumun-
inn, einmitt þann mun sem fengist hefði
við meiri yfirlegu.
II.
Því miður gildir talsvert af þeim að-
finnslum sem hér hafa verið gerðar að
þýðingum Inge Knutssons einnig um
þýðingar Knut 0degárd. Hrynjandinni
er t. a. m. ekki nærri nógu vel fylgt, og
svipur margra ljóðanna verður því allur
annar en á frummáli. Þó verður víða
séð að 0degárd er skáldlegar sinnaður,
og einkum þar sem skáldlegar myndir
njóta sín best, nær hann góðum tökum
á efninu. A hinn bóginn er augljóst að
kunnátta hans í íslensku er ekki eins og
best verður á kosið, og leiðir af því ýms-
ar rangþýðingar.
Ekki getur 0degárd þess í þýðingar-
kveri sínu að hann hafi haft stoð af þýð-
ingum Knutssons. Hefði þó vel mátt
nefna það, því fljótlegur samanburður
textanna sýnir svo ekki verður um villst
að þar er samband á milli. Þannig ganga
villurnar í kvæðum eins og Hörkur,
Turnmerki og Dans við brunninn (sjá
hér að framan) allar aftur hjá 0degárd.
Þar er nefnilega talað um að „svarte
vargar uler holt / i snáret", „Ei grein /
pá skrá over ei grein", og „den dulde
104