Tímarit Máls og menningar - 01.06.1983, Síða 58

Tímarit Máls og menningar
ar á undan.“ Delarue hefur líka í huga kenningu Saintyves sem lítur á
stúlkuna sem maídrottningu þ. e. persónugerving maímánaðar einmitt
vegna rauðu húfunnar. Ulfurinn sem gleypir hana er þá veturinn og
sagan upprunalega hluti af ritúali, helgileik á vorhátíð. Loks notar
Delarue fyrrnefnd rök, sem svo eru endurtekin af Marc Soriano, til að
vísa á bug sálfræðilegri túlkun Erich Fromm sem lítur á rauðu hettuna
sem tákn fyrir tíðablóð stúlkunnar, þ. e. kynþroskann.
En þegar búið er að afgreiða minnið um rauðu húfuna sem „óviðkom-
andi“, valið milli títuprjónanna og saumnálanna sem „barnaskap“ og
það að stúlkan borðar ömmu sína sem „ógeðslegt og frumstætt" hvað er
þá eftir? Lítil og blóðlaus Rauðhetta, dæmisaga handa börnum, víti til
varnaðar, einföld saga um úlf — það eru þær skýringar sem fyrrnefndir
fræðimenn virðast sammála um. P. Delarue gengur enn lengra í raun-
hyggjunni, í hans augum er úlfurinn bara venjulegur úlfur, sá hinn sami
og „í raunveruleikanum hefur tekið svo mörg börn og étið“ þó sú
afstaða sé í algeru ósamræmi við Perrault sem gefur sinni sögu svohljóð-
andi eftirmála:
Drag hér af lærdóm: að þeir ungu,
einkum þó hið fagra kyn,
mega ei varast mjúka tungu
og það er ekki undarlegt
að úlfurinn gleypir þá svo frekt.
Úlfur, segi ég, því ekki allir
eru þeir búnir á sama hátt
einn er kurteis en hyggur flátt
sá ei ýlfrar eða vælir
utan meyna með blíðu tælir
inn í hús og upp í rekkju búna.
Af öllum úlfum verstan veit ég þann
vísar meyjar skyldu forðast hann.
Raunar kemst P. Delarue í mótsögn við sjálfan sig þegar hann svo setur
Rauðhettu undir fyrirsögnina „Furðuleg ævintýri“.
Séu hinar munnlegu gerðir sögunnar skoðaðar vel tekur maður fyrst
eftir því að í flestum þeirra er litla stúlkan alls ekki étin, en amman
ævinlega, ekki bara af úlfinum heldur líka sinni eigin dótturdóttur
(oftast skipta þau henni á milli sín). Ymis tilbrigði í matargerðarlistinni
288