Tímarit Máls og menningar - 01.06.1991, Síða 24

„Nei,“ segir skólastjórinn. „P>að hafa engar kvartanir komið fram yfir
kennslu hans.“
„Það er sama,“ svarar borgarstjórinn. „Hann verður að fara. Maður,
sem hefur skrifað aðra eins bók og Bréf til Láru er ófær til að leiða
nemenduma til lífsins, og ég krefst að hann fari.“
Skólastjóri maldaði í móinn, en þorði þó ekki að beita sér gegn
brottrekstri mínum sakir þess að skólinn átti undir högg að sækja með
styrk til bæjarstjómar, þar sem Zimsen var þá æðsta ráð. Endir þessarar
samkundu varð því sá, að skólastjóri skyldi arka út af örkinni og reyna
að útvega kennara í minn stað. Hann reyndi svo á nokkmm stöðum, en
enginn vildi gefa kost á sér, þegar hann heyrði hvemig sakir stóðu.
Þá var ennþá haldinn fundur í skólastjóminni, og þá leit helst út fyrir,
að skólinn yrði að sitja með hina ókristilegu persónu mína til þess að
kenna hina kristnu tungu feðra vorra.
En litlu síðar birtist bréf mitt til séra Árna fríkirkjuprests. Þá varð
Knútur alveg hamslaus, þessi herra, sem hafði tekist svo aðdáanlega að
sameina kenningar Krists um fullkomna afneitun veraldlegra gæða mik-
illi auðsöfnun, hækkuðum launum og lélegri bæjarstjóm, sem hann í
bamaskap sínum trúði að þó væri sérstök ráðstöfun Drottins.
Nú fór skólastjórinn aftur á stúfana til þess að útvega kennara í staðinn
fyrir mig og tókst að lokum að ná í tvo nemendur í háskólanum, um það
leyti er kennslan hófst um haustið.
Flestir nemendur skólans reiddust þessari ráðabreytni afskaplega og
fjöldamargir tóku sig saman að ganga úr skólanum. En þá fékk skólastjóri
eða skólastjórnin húsbændur þeirra til að hóta þeim brottrekstri, ef þeir
ekki héldu áfram möglunarlaust í skólanum. Þetta dugði. Allir nemend-
umir héldu áfram náminu, eins og ekkert hefði í skorist, að einum
undanteknum, gáfaðasta nemanda skólans. Hann lét ekki beygja sig og
fór.
Um svipað leyti og þessir atburðir voru að gerast í Iðnskólanum var
fundur haldinn í skólastjóm verslunarskólans. Þar var meðal annars rætt
um stjómmálaskoðanir mínar. Tveir í skólastjóminni, Jón Brynjólfsson
leðursali og Garðar Gíslason stórkaupmaður, töldu með öllu ófært, að
maður með slíkar stjórnmálaskoðanir sem ég hefði væri látinn kenna við
skólann. Og þeir gerðu það að kröfu sinni, að ég færi frá skólanum. Þriðji
skólanefndarmaðurinn, Magnús Jónsson dósent, lét málið hlutlaust.
Skólastjórinn hafði sagt við mig um vorið í óspurðum fréttum, að [ég]
skyldi verða við skólann eins lengi og hann væri skólastjóri. Sér líkaði
svo ágætlega við mig. En þegar hér var komið sögu áræddi hann ekki að
standa móti brottrekstri mínum. Og honum var vorkunn. Það mundi hafa
22
TMM 1991:2