Tímarit Máls og menningar - 01.06.1991, Qupperneq 26

lækjarbakka í undrafögrum dal bak við fjöllin. Og það voru lækir í
dalnum. Og meðfram lækjunum voru fagrir bakkar. Og á bökkunum uxu
sóleyjar, fíflar og hárbrúður (?), sem snúa hárið á sér upp í fagran topp,
þegar döggin byrjar að falla á kvöldin. Hún hafði engin kynfæri, og ég
kom til hennar náttúrulaus og hjartahreinn og vafði hana upp að mér eins
og engill, sem ekki elskar aðeins vegna þess að hann er sjálfur ást.
Hins vegar sljóvgaði áfengið skynsemi mína. Mér fannst að vísu ég
verða gáfaðri og fá dýpri innsýn í tilveruna, þegar ég var fullur. En ég
gekk úr skugga um [að] þetta var blekking. Ég gat aldei skrifað eða ort
fullur. Mér datt ekkert betra í hug en venjulega, en þar á móti var
dómgreindin óvissari. Ég gat aldrei treyst vitsmunum mínum, þegar ég
þurfti til að taka. Ég var alltaf óviss og átti erfitt með að beita hugsuninni
lengi að sama efni.
En ég hafði samt gaman [afj að fara á kenndirí. Og ég var oft boðinn
af kunningjum mínum í drykkjurúsveislu gegn því að ég orti kvæði um
aðalpersónu gildisins. Þannig orti ég mörg drykkjuveislukvæði, sem ég
flutti við raust í gildunum, þegar farið var að svífa á áheyrendurna. Svo
var talað saman um heimspekileg efni, um bókmenntir og kvenfólk, og
samkvæmin enduðu oftast á því að allir lognuðust út af dauðadrukknir.
Það var ákaflega erfitt að ná sér í áfengi eftir að aðflutningsbannslögin
gengu í gildi 1. janúar 1915. Það var ömurlegt gamlárskvöld. Ég var
peningalaus og gat ekki keypt mér neitt til að hressa mig á. Það voru
margir fullir þetta kvöld og um götur bæjarins rann látlaus straumur af
lífsglöðu fólki. Ég einn var dapur og niðurdreginn. Ég reikaði einmana
úr einni götunni í aðra, ef hugsast gæti, að ég rækist á einhvem, sem gæti
lánað mér fyrir einni hálfflösku. En ég hitti ekki neinn. Að lokum fór ég
inn í apótekið og keypti mér þrjú glös af hoffmannsdropum, hvolfdi í mig
úr glösunum hverju á fætur öðm og varð ofurlítið kenndur. Það var dálítil
huggun. Því að nú var eins og öll sund lífsgleðinnar væm að lokast fyrir
fullt og allt.
En oftast hafði maður þó einhver ráð. Stundum tókst manni að kría
sér út bragðvondar dreggjar hjá einhverjum fyrrverandi brennivínssala,
stundum resept hjá lækni, stundum náðist í spólu af pólitúr hjá einhverj-
um bókbindara eða snikkara, en að öðmm kosti keypti maður hoffmanns-
dropa, glyserín eða kogesprit.
A þessum ámm fannst manni maður verða að fara á fyllirí á vissum
dögum, sérstaklega alltaf þegar eitthvað stóð til. Þetta var orðinn svo
fastur vani, að hugsunin um þetta, sem til stóð vakti löngunina í áfengið,
og það, sem til stóð var grátt og hversdagslegt, ef maður heilsaði því
ófullur.
24
TMM 1991:2