Tímarit Máls og menningar - 01.06.1991, Side 34

Svo varð dálítil þögn.
Elskar hún mig? Hefur bókin hrifið?
Hún hélt áfram að horfa skáhallt fram hjá mér.
„Það er kalt úti núna.“
„Já.“
„Það er svo kalt hér inni á nóttinni, að það frýs í koppnum mínum.“
Hún brosti.
Þá tók ég í hendina á henni og dró hana til mín á rúmstokkinn, tók
utan um hana og þrýsti henni að mér. En það vareins og henni þætti ekki
neitt vænt um það. Hún var eins og máttlaust slytti, sagði ekki neitt, gerði
ekki neitt.
„Má ég kyssa yður? Eg vil ekki gera það, nema með yðar leyfi.“
„Nei. Eg er trúlofuð.“
„Trúlofuð — dönskum manni?“
„Já, hann er danskur."
„Þorðuð þér virkilega að trúlofast honum?“
„Já, því ekki það?“
„Það er hættulegt að trúlofast dönskum sjómönnum. Þeir meina
ekkert með því.“
„Jú, unnusti minn gerir ekkert, sem hann meinar ekki.“
„Og ætlar hann að setjast að hér?“
„Nei. Við ætlum að búa í Kaupmannahöfn.“
„Farið þér þá bráðlega?"
„Já, ég fer rétt fyrir næstu mánaðamót.“
Mér sortnaði fyrir augum. Það var eins og ég væri staddur á litlum bát
úti á miðju Atlantshafi. í örvæntingu minni greip ég um höfuðið á henni,
þrýsti henni að mér og kyssti hana. Hún streittist á móti. Aðeins einn.
Svo stóð hún upp, kvaddi mig með handabandi og flýtti sér út.
Það, sem eftir var mánaðarins, sá ég hana hér og þar á ferli á götum
bæjarins. Hún gekk eins og hún væri að gera sífelld innkaup eða að kveðja
kunningjafólk. Það var auðséð, að henni var alvara með að fara.
Skömmu fyrir mánaðamótin brá til þýðviðra og sunnanhlýju. Hin bláa
vormóða breiddi sig mildilega yftr götum og sundum. Loftið var þakið
blágráum skýjabólstrum. Og manni fannst vera hiti í veðrinu eftir hina
miklu kulda.
Eg var á rölti þessa daga hér og þar um götumar, og öðru hvoru sá ég
bregða fyrir blárri kápu á sífelldu ferðalagi aftur og fram um bæinn. Það
er víst áreiðanlegt. Hún ætlar að fara.
Svo kom burtfarardagur Botníu. Hún lá uppi við hafnarbakkann og
klukkan var orðin hálf sex. Drungalegt veður með þýðu og logni. Ennþá
32
TMM 1991:2
J