Tímarit Máls og menningar - 01.06.1991, Síða 87

mér sagt að kveðið sé á um, að læknir sé skyldugur að gera skyldu sína
þó að hann sé fullur, ef um líf er að tefla. Sjálfur man ég það ekki til þess
að eftir mér sé hafandi, langt er síðan ég las þetta og las það þá illa.
Hins vegar er tekinn strangur vari fyrir því, að læknir setjist kenndur
undir stýri, svo sem aðrir menn, þótt þetta sé alltaf að gerast, samt sem
áður og reyndar á það sér skýringu: Með því að skilja bílinn eftir hjá
vinum er læknirinn nefnilega að lýsa eftirfarandi yfir: „Hæ, hó, hér er ég
og ég er fullur." Og sú yfirlýsing á rótskyldleika við yfirlýsingu Jóns í
dyrunum: „Ég er alkóhólisti.“
Ég verð nú að segja það, að við drukkum mjög siðsamlega af púrtvíns-
flöskunni í ræstingakompunni. Hún kláraðist að vísu á stuttum tíma, enda
voru glösin stór, en það eitt hvernig við drukkum hana, hvemig við bámm
okkur til við drykkjuna, dugar til að sýkna okkur af ámæli um illan
drykkjuskap. Okkur leið held ég báðum vel á eftir, altént leið mér vel.
Stunurnar í líkinu ágerðust smám saman.
Ég horfði framan í systurina í síðasta sinn. Ég strauk henni laust um
vinstra handarbakið og um vinstra brjóstið og á milli þeirra, en brjóstin
á henni voru dálítið hliðstæð.
Þá gekk ég fram á gang og hringdi digurri bjöllu sem þar hangir.
Samstundis kom kór ljósmæðra og hjúkrunarfræðinga gangandi, gekk
taktfast og söng. Því að hvað er sá læknir, sem ekki hefur rétt aðstoðarfólk
við höndina? Það vitum við: Hann er gjalt.
Konumar komu innar, hægum, ömggum skrefum. Þær voru í búningi
sem er áþekkur Lúsíubúningnum sænska, en enga höfðu þær kerta-
kórónuna. Aftur á móti hélt sú fremsta á olíulampa. Líklega var þetta
heiðinn siður, sjálfsagt ættaður frá keltum.
Að söng loknum hjálpuðu þær mér að ganga frá líkinu með hægu fasi.
Þær hófu upp bindi og gips til steypu, eftir því hvemig ég sló sprotanum.
Saumur og nál komu áreynslulaust upp í hendur mér. Líkið var síðan sent
suður í sjúkrabíl til að negla fótinn.
Þið hélduð kannski, lesendur góðir, að ég, læknirinn, hefði ætlað að
gera allt sjálfur, eins og læknirinn kunningi minn, sem tróð túrtappanum
í nösina á konunni í flugvélinni? Að ég hygðist hunsa aðstoðarfólkið og
geyma líkið þangað til kvalimar væru orðnar óbærilegar, sakir ástar og
löngunar? Nei. Svo var ekki. Ég er ekki sá mannhundur sem þið hélduð
og hef líklega aldrei verið, enda fór þetta allt vel.
TMM 1991:2
85