Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Síða 32

apótekarinn tók öllum vel, því Möller — sem þó var vinsæll á sinn hátt
— hafði alla tíð verið þurr á manninn, jafnvel stirfinn. Þá olli það
talsverðum titringi í þorpinu þegar það kom upp úr dúrnum að maðurinn
væri ólofaður.
Henningsen kom sér fyrir í apótekinu, tvílyftu timburhúsi sem stóð í
hnapp annarra húsa rétt ofan við fjörukambinn. Magðalena, kona Péturs
Zakk, kom til hans daglega að sjá um húshaldið og Hannes Jónsson sem
verið hafði innanbúðar hjá Möller hjálpaði til í lyfjabúðinni. Nýi apótek-
arinn var ekki mikið á ferli úti við að deginum, en á kvöldin logaði oft
ljós hjá honum fram undir miðnætti. Á sunnudögum gekk hann fjörur og
hafði með sér hund sinn Hektor og þegar fór að vora sást hann stundum
ríða út með Kolbeinsen kaupmanni.
Allt var þetta harla gott, en samt er það svo, að jafnvel hinn óaðfinn-
anlegi er ekki eins og hann ætti að vera. Eða hversvegna var maðurinn
ógiftur? Og hvað var hann að bauka fram á nætur, og hversvegna tók
hann aldrei í spil með lækninum og sýslumanninum? Já, hversvegna?
Hjá Magðalenu og Hannesi var fátt um svör, nema hvað Magðalena sagði
að apótekarinn æti bæði saltfisk og siginn fisk með bestu lyst.
Þegar tvö ár voru liðin frá því Henningsen kom í plássið var nóg
komið og eitthvað hlaut að gerast. Enda gerðist það. Henningsen sigldi
til Kaupmannahafnar og kom aftur nýkvæntur, með ljóshærða apótek-
aradóttur frá Fjóni upp á arminn.
Unga frúin var látlaus í framkomu og hlýleg, og vann fljótt huga og
hjörtu þorpsbúa.
Brátt urðu menn þess varir að heimili lyfsalans hafði fengið nýjan
svip. Þetta sást meðal annars á gluggunum þar sem litfögur blóm gægðust
út á milli nýstárlegra gluggatjalda. Henningsen sjálfur virtist hins vegar
ekki breyta háttum sínum svo mjög. Samt þóttust menn skilja að hann
hefði verið einmana, en nú hefði gæfan tekið sér bólstað í húsi hans.
Ekki leið á löngu þar til fólk fór að gruna að góðra tíðinda væri að
vænta í apótekinu, og þegar tæpt ár var liðið frá því hún kom í plássið
eignaðist hún dóttur. En einmitt þann sama dag kom í bæinn annar gestur
óboðinn. Það var dauðinn sjálfur, og hann sópaði burt í einu vetfangi
öllum hugmyndum um hamingju og gleði í apótekshúsinu. Hann breytti
nýfædda englinum í raunverulegan engil, og að kveldi sama dags var
móðirin unga líka horfín þessum heimi.
30
TMM 1992:2