Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Side 53

Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Side 53
— Það var alveg ágætt. Ég vil heldur ekki að neinn sjái mig héma. Já, kannske ég sé loksins að verða endanlega... já, loksins. En mig langar samt að sjá þig. Áttu ekki kerti? Hann hugsaði sig um. Jú, hann átti kerti. Hann stóð upp og gekk að útskomu homhillunni. Héma þurfti hann ekki ljós til að rata. Engillinn var þarna og það skrjáfaði í gagnsæja bréfrnu, þegar hann tók hann ofan. Hann var jólagjöf frá því fyrir þrem árum. Systir hans á Akranesi hafði sent honum hann og honum hafði þótt hann svo fínn og skrautlegur að ekki mætti nota hann nema sem stássgrip. En hann fann ekki til neins saknaðar núna meðan hann leysti slaufuna af bréfinu — og svo átti hann ekki annað kerti. Hann kveikti á eldspýtu. — Hann er fallegur, sagði hún og starði eins og í leiðslu á ofurlitla logann sem lifnaði hikandi á kolli engilsins og brá geislabaug yfir gyllt hárið og broshýrt andlitið með tveimur bláum augum og smáum, rauðum munni. — En jólin eru búin, sagði hún skyndilega. — Það er kominn apríl. — Þá er þetta bara svona... svona aprílengill, sagði hann. Hann vissi ekki hvernig honum datt þetta í hug. Það kom ósjálfrátt. — Já, aprílengill, auðvitað! sagði hún og þau fundu bæði í senn að það var einmitt það sem hann var og ekkert athugavert við það lengur að jólin voru liðin. Kannske var ljósið ástæðan, kannske hátíðleikinn sem þessi rúmhelgi engill stafaði frá sér, en þörfín fyrir að látast hlæja var horfín og þau sátu þegjandi. Hann vék til höfðinu og horfði á vangasvip hennar í speglinum án þess að hún sæi. Hún var orðin grennri en þegar hann sá hana síðast. Samt var andlitið jafn slétt og í rauðleitum bjarmanum af ljósinu var eins og það væri úr vaxi, eins og madonnuandlit. Aðeins sólgult hárið, þurrt og ögn úfið eins og bómullarvisk og með dökkri rönd í skiptingunni hægra megin, minnti á að hún var jarðnesk og reyndar ákaflega jarðnesk. Um langan hálsinn bar hún silfurmen í leðurreim, það var nakinn karlmaður sem hélt á spjóti. — Ég er þreytt, sagði hún og lét fallast aftur á bak í stólnum og lokaði augunum um leið. Hnakkinn á henni hvfldi efst á stólbakinu og hann hugsaði um að hún hefði fallega höku. — Veistu að ég er að fara til útlanda? TMM 1992:2 51
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118

x

Tímarit Máls og menningar

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.