Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Síða 56

— í haust. Þú vissir að ég fór í ferðalag eftir að ég hætti héma á
heimilinu? Hún hætti að skoða sig í speglinum og horfði snöggt á hann.
— Nei, þú veist það ekki, ég sagði þér það víst aldrei.
— Ég hélt að þú hefðir ætlað að læra eitthvað?
— Já, ég sagðist ætla að verða snyrtisérfræðingur, bara til að stríða
stelpunum héma og gera þær öfundsjúkar. Þeim fannst það svo merkilegt
að það var eins og ég væri að fara í einhvem háskóla. Hún yppti öxlum
og setti stút á munninn. — En það var ekki nema námskeið. Ég sótti um
að fara á snyrtivörunámskeið í París — bara af því að mig langaði til
Parísar. Umboðið borgaði ferðirnar og tíu daga á gistiheimili, svo þetta
var upplagt tækifæri, og þeir gleyptu við mér. En síðan átti ég víst að selja
þetta gums þeirra þegar ég kæmi heim og það datt mér sko ekki í hug að
gera. Ég stakk líka af eftir tvo daga í París. Maður gerði ekki annað en
að klessa meiki og hárlit í feitar kellingar sem voru að verða sköllóttar.
— Og fórstu — fórstu þá til Ítalíu?
— Nei, nei, ekki strax. Auðvitað gat ég ekki farið á gistiheimilið eftir
að ég strauk. Ég gekk bara um og hugsaði um hvað ég ætti að gera, því
ég hafði svo litla peninga og var hrædd um að ég yrði að liggja úti. Og
þá var eins og því væri hvíslað að mér að fá mér vinnu á einhverjum
veitingastað — við uppvask. Það gerir fólk að minnsta kosti í bíómynd-
um. Bregst aldrei. Hún brosti en hann varð of seinn að brosa á móti, því
hann var að hugsa um hve mikið af þessu væri satt, hvort nokkuð af því
væri satt...
— Og það vildi svo til að einmitt á sama augnabliki var ég stödd
framan við dyrnar á hóteli sem hét Roi og eitthvað meira. Ég labbaði inn
og gekk um allt að reyna að finna kokk. Loks sá ég mann í lobbíinu í
bleikum silkijakka og hélt að hann mundi vera eigandinn eða eitthvað
svoleiðis. En hann var þá bara gestur. Hann skildi strax hvað um var að
vera og fór að skellihlæja. Þjónninn kom og byrjaði að ybba sig, en hann
sagði honum að hafa sig hægan, ég væri vinkona sín. Hann var með borð
í veitingasalnum með tveimur gömlum körlum og bauð mér að setjast
hjá þeim og auðvitað hugsaði ég mig ekki um tvisvar. Ég sá líka að þetta
var hundrað prósent strákur. Hann var svo flott klæddur (bleiki jakkinn
var nefnilega smókingjakki) og svo var hann með gullsígarettukveikjara
og með stóra gullkeðju um úlnliðinn. — Þessi er sko ókey, hugsaði ég.
— Var það hann?
54
TMM 1992:2