Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Síða 101

Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Síða 101
(Brísingamen?). Það er eitthvað rotið og hroll- vekjukennt við þennan dverg. Hann tælir til sín saklausar ungmeyjar og drekkur blóð þeirra til að halda sér ungum og ferskum. Hann reynir að lokka ljóðmælandann til sín en hún lætur ekki gabbast. Hún vill ekki láta breyta sér í rós. Ekki láta gera úr sér mynd. Til þess fór hún ekki í þessa ferð. Hún selur ekki ást sína (lífsvökva sinn) eins og Freyja gerði til að komast yfir Brísingamen. Næst fer hún um sléttuna löngu. Og þá er hún nakin, hvergi er fíkjublað í nánd. Hér er greini- lega vísað til sköpunarsögunnar. Hér hverfist allt um allt. Hér iðar allt af lífi. Hún upplifir þjáninguna, sér dauðann í sinni hryllilegustu mynd. Veðurbarin börn og maður verða úti á snjóþungri heiði og æpandi konur sviptar tung- unni (möguleikanum til að tjá sig) og brjóstun- um (kvenleikanum) kasta sér lifandi á bál. Hún endar svo á „köflóttu“ einstigi orðanna. Svartir hamrar hvelfast þar um kring og orðin eru augnaperlur, sem varpa ljósi á fyrsta kafl- ann. Sá kafli varpar ljósi á þann næsta og þannig gengur það frá kafla til kafla. Konuna hefur dreymt um að skapa orð og nú fær hún loks aðgang að hinum hulda heimi orðanna „Nú gefst mér / sá kraftur / að skoða öll orðin / glitrið og endurkastið“. Þama er sannarlega gott að villast en þetta er þó ekki hennar heimur frekar en heimur hinna vegvilltu kvenna. Konan veit að hún hefur verið þarna áður og að merking orðanna mun alltaf fylgja henni. En þrátt fyrir að orðin logi og glampi í lófa hennar þá gerir hún sér grein fyrir að þau eru ekki hennar eign. Það væri sjálfsblekking að reyna að sannfæra sig um að hún heyrði til þessum heimi. Henni ber ekki að vera hér. Eg þekki stíginn ég sé það núna dagsljósi líkast að ég hef verið hér áður verið hér oft og þó aldrei samt var hér ömggt að ganga þótt orðin væru ekki mín merkingin ekki (...) ég veit að ég villtist veit að ég villist ekki ffamar mér ber að víkja af vegi (...) Hér em einungis ungir ernir með orður og bæk- ur í hverri kló. Þetta eru konungar loftsins. Karlpersónur sem em bornar til frelsis. Þeir þurfa ekki að gegna skyldum hversdagsins. Konan hefur hinsvegar skyldum að gegna. Heima bíða hennar böm og elskhugi. Hún hefur dvalið um stund í heimi ástar og orða. Henni finnst þó greinilega að sá heimur sé ekki verð- ugur allra þeirra fóma sem hann krefst því hún hverfur til baka inn í kunnuglega vökuna. Hvað fæst svo með þessu ferðalagi? í fljótu bragði virðist sem hún hafi sætt sig við hlutverk sitt. Hún hamrar nú steðjann og leitar einskis framar. Eða hvað? Olgar ekki efinn undir niðri? Er ekki niðurstaðan sú að turn efans verði aldrei umflúinn? „Ég er önnur en þó enn sú sama . . .“ Ljóðabálkur Vigdísar Grímsdóttur minnir á fljót sem vex og dvínar en heldur þó áfram að streyma endalaust. Textinn er aldrei samur. Að lenda inni í þessum dísarseið er eins og að villast um einstigi geislandi orða, sem tilheyra manni ekki en láta þó engan ósnortinn. Það er helst út á bálkinn að setja hvað hann virðist vera óvenju háður stemmningu þess sem les. Maður verður að nema röddina sem hljómar í honum. Annars er ferðin til einskis farin. Seiðnum er lokið. Eða hefst hann kannski um leið aftur? Röddin hljóðnar aldrei. Hún heldur áfram að kalla til ásta, til lífs, til ljóðsins. Og í þetta sinn er það ég sem nem hana. „Enn heyri ég rödd þeirrar / hvítklæddu. / Hún er ákall til mín. / Eg hlusta (...)“. Álfrún G. Guðrúnardóttir TMM 1992:2 99
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104
Síða 105
Síða 106
Síða 107
Síða 108
Síða 109
Síða 110
Síða 111
Síða 112
Síða 113
Síða 114
Síða 115
Síða 116
Síða 117
Síða 118

x

Tímarit Máls og menningar

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.